නිසල සිත් මල 11

පසුගිය කොටස්..

1  2  3  4  5  6   7  8  9   10  

විශ්මිත් විරංගත් ඉරිදා උදෑසනින් පැල්මඩුල්ල නගරය කරා යෑමට නිවිතිගලින් බසයකට ගොඩවී තිරිවානකැටිය හන්දියෙන් බැසගත්තෝය.

"ඔයා උදේට කාලද ?" විරංග විශ්මිගෙන් ඇසුවේ මොනවා හෝ බඩට දමාගන්නට උවමනා වී තිබුණ නිසාවෙනි.

"ඔයාට බඩගිනී නේද?මාත් අම්මගේ වදේට තේ එක යන්තම් බීපු ගමන්"


"මොනාහරි කමු...යං "  විරංග කීවේ "රුසිරු" අවන්හල පැත්තට ඇවිද යමින්.

පුංචි අවන්හලේ කොනක තිබූ මේසයක අසුන්ගත් දෙපල කට්ට සම්බල් සමග උණු උණු ආප්පත්,බිත්තර ආප්පත් රස විඳිමින් උන්නෝය.

"දිලංකලගේ ගෙදරත් යනවද ...?" විශ්මි ඇසීය 

"නෑ ....දිලංකයත්  හසිනිලගේ ගෙදරට ඒවි.."

"හ්ම්ම්...." උණු කෝපි  කෝප්පයක් තොලගාමින් උන්  විශ්මිට අහම්බෙන් මෙන් යාබද අසුනේ උන් තරුණයා දෙස බැලුණි.විරංගට සමාන්තරව යාබද මේසයේ අසුනක උන් ඔහුගේ දෙනෙත විශ්මිගේ දෙනෙත හා ගැටුනේ ඇසිල්ලකිනි.හදවතට දැනුන අමුතු ,වෙනස් හැගීමක් එක්ක ඇය, ඇයට දැනුණ මහා අපහසුතාවයකින් මිදෙන්නට බොහෝ වෑයම් කලාය.

නැවත ඒ දෙස දෑස් යොමු නොකරවා ගන්නට ඇය වග බලා ගත්තේ තම සිතට තරවටු කරගනිමිනි.

"මොකද මැඩම් ...කොෆී කප් එක  දිහා බලාගෙන භාවනා කරනවද?" විරංග ඇසුවේ දඟකාර විශ්මිගේ නිහඬ බව නිසාය.

"නෑ ....ඔයා බීලා ඉවර වෙනකම් හිටියේ..." 

අවන්හලේ බිල ගෙවූ විරංග විශ්මිත් සමග ඉන් පිට වෙන්නට සැරසුණි.තවත් වරක් හැරී ඔහු දෙස බලන්නට සිත් වු නමුත්  විශ්මි ඔහුගේ සොඳුරු සිනහව හිතේ ඇඳගනිමින් පිටව ගියේ ඔහු දෙස නොබලාමය.

තිරිවානකැටියේ සිට පැල්මඩුල්ලට යන තෙක්ම විශ්මිත් විරංගත් අතර වැඩි කතා බහක් නොවීය.

"මේ නිහඬ බව බිඳින්න - තව මොනවහරි කියන්න"

විරංග කීවේ  විශ්මි බසය තුළ කතාවක් නැතිව වීදුරුවෙන් එපිට බලා යන විටකය.සිනාසුන විශ්මි කතාවකට මුල පිරීය .

"ඔයාට මතකද අර රුසිරු එකේ හිටපු බෝයි?"

"ම්ම්....මොන බෝයිද..... අ..අ...අ ...??? " විරංග ඇසුවේ සැහැල්ලුවෙන් හිනා වෙලා.

"අර එහා ටේබල් එකේ ඔයා හිටපු පැත්තේ වාඩිවෙලා හිටියේ...."

"අර.....ස්කයි බ්ලු ටී එක ඇඳලා හිටියේ...එයාද ?"

"හ්ම්ම්..."

"ඉතිං ....?"

"එයා මගේ දිහා අමුතුවට බැලුවනේ  ..."

"හෑ .....එවෙලේ කියන්න එපැයි ,දෙනවනේ හොම්බට..." විරංග කීවේ හිනාවෙන ගමන්.

ඊට සිනාසී ප්‍රතිචාර දැක්වූ විශ්මි ඉන් එහා දෙයක් විරංග සමග නොකියා උන්නාය.පැල්මඩුල්ල නගරයෙන් බැසගත් දෙදෙනා රජමහා විහාරයට ඉතා ලඟින් පිහිටි හසිනිගේ නිවසට ගොඩ වුවෝය.දෙදෙනාව සෙනෙහසින් පිළිගත් හසිනිත් ඇගේ මවත් ආගන්තුක සත්කාර අඩුවක් නොමැතිව ඉටු කළෝය.දිලංකගේ පැමිණීමෙන් පසුව පිරිස රජමහා විහාරය වන්දනා කර දිවා අහාරය සඳහා නැවත හසිනිගේ නිවසට පැමිණියෝය.

"අයියලා දෙන්නා ඉන්න තිබ්බේ....එහෙනම් අමුණේ යන්න තිබ්බා" හසිනි කීවේ කෑම කන අතරවාරයේ.විශ්මිට මතක් උනේ වැරදී ගිය ඇමතුම.ඔහු සිටියා නම් තමන්ට අපහසුතාවයක් දැනෙන්න තිබුණා යැයි ඇයට සිතුණා .

"ගොඩක් දුරද මෙහෙ ඉඳන්? " විරංග ඇසුවේ අමුණ ගැන කලින් අසා තිබුණත් එතැනට නොගිහින් තිබු බැවින්.

"එච්චර දුරක් නෑ ....අයියලා හිටියා නම්නේ ඉතිං හොඳ මේ ගමනට.." හසිනි කීවාය.

"මෙයා මොකද අද ටිකක් සයිලන්ට් වෙලා ඉන්නේ..?" දිලංක ඇසුවේ විශ්මිගේ වෙනසක් දුටු නිසාවෙන්.

"ආ ...එයාට එද්දී මගදි  හොල්මං වෙලා..කොල්ලෙක් දැකලා ...." විරංග කීවේ ඔච්චමට සිනාසෙන ගමන්


"හෑ ...මොකද්ද මොකද්ද ඒ කතාව?" දිලංක අසද්දී විශ්මි කට කොනකින් ලැජ්ජාශීලීව සිනාසෙන්නට වුණා.

"ඔය බොරු බං ..." විශ්මි කීවේ නෝන්ඩියෙන් මිදෙන්නටය.

"දැන් කෝ මේ පොඩි අයියා ...?" විරංග ඇසුවේ විශ්මිගේ හිතේ ඇති ගැටලුව හඳුනාගත් නිසා.


"එයාට අද ඕඩර් එකක් ....අද නැකත් දවසක්නේ...රත්නපුරේ ගියා.." 

"එයා ....මොනාද කරන්නේ?" විරංග ඇසීය.

"එයා කරන්නේ ඩෙකරේෂන්..පෝරු සෙටිබැක් එහෙම.." 


"ශා ....කලාකාරයෙක්.....,හොඳයි හොඳයි අපටත් ඕන වෙයිනෙ ඉස්සරහට.."   දිලංක කතාව අසා හිඳ මැද්දෙන් පැන්නේය.

තවත් සුළු වේලාවක් හසිනිගේ නිවසේ රැඳුණු දෙදෙනා නිවසින් පිටව ආවේ හසිනිටත් ,ඇගේ මවටත් ආගන්තුක සත්කාරවලට ස්තුති කරමිනි.

නිසල සිත් මල 10

පසුගිය කොටස්..

1  2  3  4  5  6   7  8  9  

විශ්මිත් විරංගත් පාඨමාලාව ඉදිරියට කරගෙන ගියේ මහත් උනන්දුවකිනි.ආශාවකිනි.ඔවුන්ට ඉගැන්වූයේ ගුරුවරියක් බැවින් ඇය වඩාත් මිත්‍රශීලි වූවාය.පරිඝණක පාඨමාලාවේදී දෙදෙනාට හමු වුන යහළුවන් අතරින් හසිනිත්, දිලංකත් වඩාත් සමීප විය.විවේකී දිනයක තම නිවසට පැමිණෙන මෙන් හසිනි දෙදෙනාටම ආරාධනා කළාය.පැල්මඩුල්ලේ පිහිටි හසිනිගේ නිවසට යනවා නම් ඉතිරි පුංචි දුර කහවත්තට විත් තමන්ගේ නිවසටත් ගොඩවී යන්න 'යි දිලංක ද ආරාධනා කළේය.ඒ අනුව විවේකී දිනයක පැමිණෙන්නට දෙදෙනා පොරොන්දු වුවෝය. 

කෑම පැයේදී සිව්දෙනා ආහාර ගත්තේ එකටමය...කන වෙලාවේදීත් දිලංකගේ කටකාර කමේ අඩුවක් නැත.

"බත් එක ලෙහන්නත් නෑ ....අරකි සුදු ළුණු කෑල්ලට පනිනවා, මේකි තා මොහොකට හරි පනිනවා.., මූ බිත්තරේට පනිනවා..යකෝ මං මොනාද කන්නේ?" දිලංක කියවන්නේ බත් අහුරක් කටේ පුරවගන්නා ගමන්මය.

"තෝ ඔය කට පුරවන් ගලින්නේ මොනාද එතකොට...අනේ මේ කට වහගෙන කාපන්කෝ" විරංග මැසිවිලි නගද්දී විශ්මිටත් හසිනිත් සිනාසෙයි.

"කට වහගෙන කන්නේ කොහොමද බොල ? මගුලක් කියනවා මෙතන..."

"තොට ඉඳුල් කට ගාල තියෙන්නේ  සවලකින්ද කොහෙද..නැත්තං බඩේ අළුහුණු ද බලහං ..."

"පල පල යන්න...විශ්මි උඹේ බත් එක ගනිං ...මේක ඉවරයි..." දිලංක කියන්නේ  අන්තිම බත් කටත් ගිලින ගමන්. 

"දැන් කියහල්ලා .....මේ ඉරිදා අපේ ගෙදර එනවද උඹලා ?" හසිනි ඇසුවේ කතාව වෙනතකට හරවමින්.

"මං ඕන දවසක රෙඩි ...විශ්මි තමයි තීරණේ ගන්න ඕන.." විරංග කිවේ විශ්මි දෙස බලමින්.

"මං අම්මගෙනුයි තාත්තගෙනුයි අහන්න ඕනනේ බං ..." විශ්මි හසිනිට කීවාය.

"මොනාද බං ...පැල්මඩුල්ල කියන්නේ මහ ලොකු දුරක්යෑ ..උඹට එන්න දෙයිනේ ?" ඒ දිලංක ය.

"දුර නෙවේනේ බං ප්‍රශ්නේ...අපි උඹලා අඳුරනවා උනාට අම්මලා උඹලා ගැන දන්නෑනේ බං " විශ්මි කීවේ ගමන ගැන අවිනිශ්චිත තීරණයක හිඳය.

"එහෙනම් මොකෝ කරන්නේ?" හසිනි දුකෙන් කීවාය.

"මං ගෙදර ගිහිං අම්මව ශේප් කරගන්න බලන්නම්...ඔක්කොමත් හරි...අපේ අයියා ශේප් කරගන්න තමයි අමාරු.." විශ්මි කිවේ දමිත්ගේ හැටි හොඳින්ම දන්නා නිසාය.

"එහෙම උනොත් දමිත් අයියට මං කතා කරන්නම්..." විරංග කීවේ ඔහු ගැන විශ්වාසයක් දමිත් තුළ ඇති බව අත්දැකීමෙන්ම දන්නා නිසාය.

"අපි ඉස්සෙල්ලා කියලා බලමුකෝ..." විශ්මි කීවාය. 

සවස් කාලයේම විශ්මි කල්පනා කලේ හසිනිගේ නිවසට යාමට අම්මාගෙන් අවසර ගන්නේ කෙසේද යන්නයි.අම්මා තමන්ව නොදන්නා තැනක මෙතෙක් කල් යවා නැත.විරංගගේ ,චමිලාගේ නිවෙස්වල යන්න අවසර දුන්නේද ඒ දෙමව්පියන් සමග ඔවුන් තම නිවසට ආ පසුය.විශ්මිගේ දුරකථනය සංඥා දුන් හඬින් ඈ කල්පනාවෙන් මිදුණාය. දුරකථන තිරයේ කෙටි පණිවුඩයකි.  

"විශ්මි ...උඹ පරිස්සමට ගෙදර ගියා නේද?

අම්මගෙන් පර්මිෂන් ගත්තද?

මේ අයියගේ ෆෝන් එක  
මගේ  බැට්‍රිලෝව් "
~හසිනි~

කෙටි පණිවිඩය හසිනිගෙන් නමුත් විශ්මිට එය පුදුමයට කරුණක් විය.මක් නිසාද යත් එම පණිවුඩය ආ අංකය තම දුරකතනයේ සේව් වී ඇති නිසාවෙනි.එය පෙර දිනෙක සුදු අයියාට ඇමතුම් කරන්නට ගොස් වැරදී ගිය අංකයයි.මෙය අහම්බයකි...නමුත් එය විශ්වාස කිරීමට විශ්මිට මද වේලාවක් ගතවුනි.විශ්මි ඉක්මනින් මවගෙන් තීරණයක් ගැනීමට සිතුවාය.එසේ නොහැකි වුවොත් හසිනි නැවත අයියගේ දුරකතනයෙන් ඇමතුම් කරන්නට ඉඩ තිබේ.ඔහුට අංකය මතක  තිබුණොත් තමන් ගැන වැරදි වැටහීමක් නිසැකවම ඇති කරගනු ඇත.

"ඔයා ඔය දවසට දෙකට යාළුවො ගැන කියන්නේ කොහොමද සුදු දූ ...?" සුභාද්‍ර ඇසුවේ විශ්මි හසිනිගේ නිවැසියන් ගේ පවා හොඳ කියා යන්නට අවශ්‍ය උපරිම වෑයමත් දැරුවාට පසුය.

"අම්මා මං කියනවට විරංගගෙන් අහලා බලන්න... විරංග ඉතිං අම්මගේ සුදු පුතා තරම්ම විශ්වාසනේ " විශ්මි අන්තිම තුරුම්පුව ද ගැසුවාය.

"මං දන්නෑ ඕවා ....තාත්තා ආපුවහම අහගන්න ඔයාම..." සුභද්‍රා දැඩි තීරණයක ඇති බව වචනවලින්ම විශ්මිට තේරුම් ගියාය.

විශ්මි විරංග ට ඇමතුමක් ගෙන විස්තරය කීවාය

"මං අම්මට කතා කරන්නද..." විරංග ඇසුවේ වෙන කරන්නට දෙයක් නොමැති නිසාය.මවගේ හිතේ කැමැත්තක් ඇති කරගතහොත් තාත්තාව කැමති කරවා ගැනීම එතරම් අපහසු නොවේ.

"හ්ම්....දැන්ම ගන්න...මාත් එක්ක කතා කරපු බවක් අඟවන්න එපා හොඳේ.."

"කපටිච්චි "

විරංග අනෙක් අතට නිවසේ දුරකතනයට ගත්තේය.ඇමතුමට පිළිතුරු දුන්නේ සුභද්‍රා ය.

"ආන්ටි  මං විරංග..කෝ විශ්මි?"

"කාමරේ ඇති පුතේ....ඉන්න දෙන්නම්...."

"නෑ ..එපා...ආන්ටි , මේ....ඉරිදා හසිනිලගේ ගෙදර යන්න එයා ඒවිද දන්නෑ නේද ආන්ටි " විරංග එය අසද්දී සුභද්‍රාගේ කට කොනකට සිනහවක් නැගුණේ දෙදෙනාගේ කපටිකම් හැඟුන නිසාවෙනි.

" අනේ මන්දා පුතා....ඔය කොහෙද,කවුද  කියලා හරියට දන්නෙත් නැතුව...!" සුභද්‍රා කීවේ හිත රිද්දන්නට බැරි තැනය.

"එයාලා අපි වගේ තමයි ආන්ටි ...අනික මාත් යනවනේ..."

"හ්ම්...බලමුකෝ පුතා..අංකලුත් ආවහම අහලා ..."සුභද්‍රා කීවෙන් විරංගට යම් බලාපොරොත්තුවක් තියාගැනීමට හැකි විය.

"පුතා මං විශ්මිට දෙන්නද..." සුභද්‍රා ඇසුවේ හොරගල් අහුලමින් උන් විශ්මිව දැක්කාට පසුය.

"හෙලෝ..." විශ්මි කතා කලේ අම්මා මදක් ඈතට ගියායින් පසුවය.

"මටත් කීවේ බොසාගෙන් අවසර නැතුව බෑ කියලා ..." විරංග කීවේය

"ඒ උනාට ඉස්සර තරම් තදේට නෙවෙයිනේ ඒක කිවුවේ..., ඒකත් ඇති..."

"ඔයාට එන්න දෙනවා අනිවාර්යෙන්...බය නැතුව ඉන්න..." විරංග ස්ථිරත්වයෙන් කිවේය.

විශ්මිගේ හැඟීම් හඳුනාගත් සුභද්‍රා රාත්‍රී කෑම මේසයේදී සමරවික්‍රම සමග  කතාවට වැටුනේ විශ්මිගේ ගමන ගැන ඔහුත් සමග කතිකාවකට මුල පුරන්නටය.

"දූගේ කොම්පියුටර් ස්කූල් එකේදී අලුත් යාලුවෝ දෙන්නක් හම්බවෙලානේ සමරේ ...." සුභද්‍රා කීවාය.

"ආ....අහන්නත් බැරිඋනානේ ඒ ගැන....කොහොමද සුදු දු කෝස් එක?"

"කරගෙන යනවා තාත්තේ....හොඳයි...." විශ්මි කීවාය.

"හ්ම් .....මං දන්නවනේ මයේ කෙල්ල ගැන..." සමරවික්‍රම කීවේ ආඩම්බරය මුසු හැගිමකිනි.විශ්මි මිහිරි සිනහවක් පා දමිත් දෙස බලා ඇහි බැමි උඩ යැවුවාය.

"රිසාට්ස් එන්නත් තව වැඩි කාලයක් නෑ නේද සුදු දු ?"ඒ  සමරවික්‍රම ය .
 
"ඔවු තාත්තේ ...තව මාස එකහමාරක් වගේ තියෙන්නේ..."

"කැම්පස් ෂුවර් නේ?" සමරවික්‍රම ඇසුවේ සිනාමුසුවය. විශ්මි පිළිතුරු දෙනු වෙනුවට සිනාසුනාය.

"සමරේ ....දුලගෙ කොම්පියුටර් ස්කූල් එකේ යාලුවෙක්ගෙ ගෙදරක දූ යන්න අහනවා..." සුභද්‍රා කී විට විශ්මි හොරැහින් දමිත් දෙස බැලුවේ ඔහුගේ ඉරියව් තුලින් අදහසක් ගන්නටය.

"කවුද සුදු දූ යාළුවා?" සමරවික්‍රම ඇසුවේ මදක් නිහඬව හිඳය.

"මේ....හසිනි කියලා තාත්තේ....විරංගත් යනවා..." ඈ විරංග ව ඈඳා  ගත්තේ එවිට බුරුලක් ඇති බැව් දන්නා නිසාවෙනි.

"කොහේ ඉන්න යාලුවෙක්ද ඔය?" දමිත් ඇසුවේ නුරුස්නා ස්වරයකිනි.

"පැල්මඩුල්ලේ ...." විශ්මි කීවේ දමිත්ගේ අකමැත්ත ඒ වචන ටිකෙන්ම හැඳිනගෙනය.

ඉන්පසු කෑම කා අවසන් වන තෙක්ම දමිත්ගේ කෙළවරක් නැති ප්‍රශ්නවලට පිළිතුරු දුන් විශ්මි ඉරිදා ගමන යාමේ අදහස සිතින් අත්හැරගෙන උන්නාය.අත සෝදාගෙන පැපොල් කෑල්ලක් කෑ සමරවික්‍රම මේසයෙන් නැගිට්ටේ විශ්මිට ගමන යන්නට අවසර දී ය. සතුටින් ඉපිල ගිය විශ්මි විරංගට සහ හසිනිට එය එවෙලේහිම දැන්වුවාය.

 
 

නියඟය සහ රජයේ සේවකයෝ...

අප්පච්චි කුසගිනි නිවෙවුවේ
කුඹුරු හාලේ  බත් එක්ක
කට්ටා කරවල හොද්ද
කන්න දී අපට
අඳේට ලැබුණු  
කුඹුරට පිං සිද්ද වෙන්ට..

රබර් සෙරෙප්පුවෙන්
විලුඹේ ඇනෙන ගල්
කතා කරන්න ඇති
අපි වින්ද දුක් 

ඉස්කෝලේ මහතත්තෑන්
කිස්කන්න දුන් කෝටු පාරේ
අප්පච්චි තෙල් ගෑවේ ,
"පුතේ ඉගෙන ගං
ලොකු රස්සාවක් කොරහං
රජයේ සේවකයෙක් වියන්
කකුල් දෙකටම කලිසමක් ඇදන්
උඹ රස්සාවට යන දාට
මට ආඩම්බරයි හරියට.."

මං දහදුක් විඳලා
උනා රජයේ සේවකයෙක්...
යන්තං අට පාස් මගේ අයියණ්ඩිත්
දැන් සොල්දාදුවෙක්.
රජයේ සේවකයෙක්...

"අද ඉදන් ජනසවි නෑ
සමෘද්දී නෑ ...."

"අනේ ඇයි රාලහාමි..."

"ඇයි  අහන්නේ...?
ගෙදර රජයේ සේවකයෝ දෙන්නයි..."

 "පුතේ ඉගෙන ගං
ලොකු රස්සාවක් කොරහං
රජයේ සේවකයෙක් වියන්
කකුල් දෙකටම කලිසමක් ඇදන්
උඹ රස්සාවට යන දාට
මට ආඩම්බරයි හරියට.."
 කියපු අප්පච්චිගේ කට
යතුරු වැටිලා වාගෙයි අද..

අපට කන්න දීපු අප්පච්චිගේ
අඳ කුඹුරත් නෑ අද..
නියං සායට ඉරිතලා ඇත
සේ ජිවිත අපගේ....
බොන්න වතුරත් කඳුකරෙන්ලු..
අර සංවිධාන
මේ සංවිධාන
දෙයි සහනාධාර සිමයියලාට,රෝසක්කලාට...

අප්පද බොල ....
කෝ අපට සහනාධාර ?

එහෙම නෑ සහනාධාර...
රජයේ සේවකයන්ට...

උගේ ආච්චිට හාල් ගරන්ඩ
ඇයි යකෝ........
නියඟේ පොදු නැද්ද අපට...
රජයේ සේවකයෝ!!
අපි ඔටුවොද
කාන්තාරේ ලගින..?  

 "පුතේ ඉගෙන ගං
ලොකු රස්සාවක් කොරහං
රජයේ සේවකයෙක් වියන්
කකුල් දෙකටම කලිසමක් ඇදන්
උඹ රස්සාවට යන දාට
මට ආඩම්බරයි හරියට.."
අනේ එහෙම කියපු මගේ අප්පච්චිගේ කට,
කජු ලෙල්ල වාගේ අද හරියට...!

නිසල සිත් මල 9

පසුගිය කොටස්..  
1  2  3  4  5  6   7  8

"අල්ලගන්නම්කො ගෙම්බා...." විශ්මි තනිව සිතීය .

 විශ්මි රාත්‍රී ආහාරය තම කාමරයට වී තනිව ගත්තාය.ඇය එසේ කළේ දමිත්ට මුහුණ දීමට ඇති ලජ්ජාවටය.ඇය වෙනදාටත් කලින් නින්දට ගියේ ගෙදර තිදෙනා සමගම තරහා වීය .

"කෝ....?" සුභද්‍රා සිනහා වෙමින් ඇසුවේ දමිත්ගෙනි.

"නිදි මං හිතන්නේ..."

"පවු කෙල්ල....මෙයත් අවුස්සනවා...."

          ~~~~~~~~~~~~ 

නිවසේ දුරකථනය නාද වෙනු විශ්මිට ඇසුනේ සිහිනයෙන් මෙනි.වේලාව 12.35 ලෙස සටහන්ව තිබුණි.ඇය කලුවරේම විත් සාලයේ විදුලි පහන දල්වා රිසිවරය අතට ගත්තේ "මොන බකුසෙක්ද මන්දා ...ඇයි රෙද්ද..උන්ට නින්ද යන්නැත්තන් අපිට නිදාගන්න දීපියකෝ..." යයි සිතින් බනිමිනි.ඇය රිසිවරය ගෙන කතා කරන්නටත් ප්‍රථම ,

"හැපී බර්ත් ඩේ ......විශ්මී....." ඒ විරංගය ...සැබවින්ම විශ්මිගේ දෙනෙත තෙත් විනි....ඇයට විරංග කෙරේ ඇති සහෝදරත්වය තවත් දළු ලා වැඩුණි .
"තෑන්ක්ස් විරංග...."

"ඕකේ ...ඕකේ .....වල්කම් කිවුවලු.....ටැංකි හරියන්නෑ උදේට මං එද්දී කේක් ලෑස්ති කරලා තියන්න..."

"හ්ම්ම්...හ්ම්ම්...."

"මොකෝ හ්ම්ම් හ්ම්ම් ....බස්සියෙක්ද?, හරි හරි ඔයා නිදාගන්න..."

විශ්මි ඇමතුම විසන්ධි කර කාමරයට ගියේ සාලයේ විදුලි පහන නිවා කාමරයේ විදුලි පහන දමමිනි.ඇය ඇස් අදහා ගත නොහැකිව වට පිට බැලුවේ සතුටිනි.කාමරයේ බැලුම් එල්ලා තිබුණි.ඇගේ චායාරුපයක් විශාල කර රාමු කර තබා ඇත.එහි "පුංචි දූට සුභ උපන්දිනයක්  " යැයි ලොකුවට පෙනේ...තවත් කවි සිත්තමක් එහි කොනකය...තාත්තා වේලාසනින් ආවේ මේ හපන් කම කරන්නට බව විශ්මිට තේරුම් ගියාය.ඒත් සමගම කොට්ටය යටින්  මදක් පිටතට පෙනෙන්නට තිබුණ කොලයක් දුටු විශ්මි කොට්ටය ඉවත් කළාය .

"හැපී බර්ත් ඩේ මගේ සුදු නංගි ..." එම කොලයේ සටහන් ව තිබිණ.ඒත් සමගම තිබුණ කාඩ් බෝඩ් පෙට්ටියේ තිබුණේ ගැහැණු ළමයෙකුට ගැලපෙන හුරුබුහුටි ජංගම දුරකතනයකි.එහි කෙටි පණිවුඩයකි.එසේ නම් අයියා දුරකථනය දී ඇත්තේ සම්බන්ධතාවයත් සමග බව ඇය සිතුවාය.

"ආයෙත් රැවුලක් අඳින්න හිතුනා ....පවුනේ..."  කෙටි පණිවිඩය එවා ඇත්තේ දමිත්ය.

විශ්මි එහෙමම දමිත්ට ඇමතුමක් ගත්තාය.

"හෙ...ලෝ..." අඳුරේ මහා මෙහෙයුමක් කර නිදා ගත්  දමිත් අංකය නොබලාම කතා කලේ නින්දෙනි.

"මේ .....මිස්ටර් දමිත්...ඔහේගේ නංගිව ඕන නම් ලක්ෂ  10ක් අරං කම්බි පාලම උඩට එනවා..." විශ්මි කිවේ කතා රටාව වෙනස් කරය.

"අනේ එපා.....මං  10ක් දෙන්නං ඕකිව අරං යනවා නම්....ලොකු උදවුවක්...." දමිත් කීවේ ඇගේ හඬ හඳුනා ගනිමිනි.

"අනේ යනවා බකටුල්ලා...."

"හෑ ......ඌ කොහේ ඉන්න එකෙද්ද.....ඔයා හීනෙන් කියවන්නැතුව දෝ ගන්න මයේ අම්මේ ..."

"තැන්කිව් හොඳේ....' විශ්මි කීවේ අවංක හැගීමෙනි .

"හා ඉතිං ....දැන් නිදාගනින්කෝ මලවදේ..."

විශ්මි දුරකථනය විසන්ධි කලේ සිනාසෙමිනි.

සුභද්‍රා පාන්දරම කිරිබතක් ඉදෙවුවාය.විශ්මි නා කියාගෙන ගෙට එත්ම නැන්දාත් මාමාත් නිවසට ගොඩ වුවෝය.ඇයට සුභ පැතූ දෙදෙන පාර්සලයක් ඈ අත තැබීය .

"සුදු අයියා වැඩට යන්න කලිං පාර්සලයක් අරං තියලා ගියා ...දුට..." නැන්දා කී විට විශ්මි පුදුම විය.

"සුදු අයියා වැඩ???........එතකොට කකුල....?"

"නෑ පුතේ....ඔෆීසියේනේ ....ලියන කියන වැඩ තමයි....එයාමනේ ගෙදර ඉන්න බෑ කියලා ගියේ..."

"හරි නරකයි....ඉන්නකෝ..." විශ්මී පාර්සලය පසෙකින් තබා නිර්මලට ඇමතුමක් ගත්තාය.

ඇය ජංගම දුරකතනයේ ඔහුගේ අංකය  සේව් කර තිබුණේ නැත.ඇය මතකයෙන් අංකය ගසා ඇමතුම් කළාය .

"මං ඔයත් එක්ක තරහම තරහයි...මට එපා ඔයාගේ තෑගි ..." විශ්මි තරහින් කීවේ ඔහු කතා කරන්නටත් ප්‍රථමයෙනි.

"තෑගී....මොන තෑගි ද ?....ඇයි  මේ බනින්නේ ..කවුද ඔය ? " අනෙක් පසින් ඇසුනේ නිර්මලගේ හඬ නොවේ.

"කෝ....නිර්මල ?"

"නිර්මල.....අයියෝ ..... මෙහෙ නම් නිර්මලත් නෑ ...පිවිතුරුත් නෑ ..."

අංකය වැරදී ඇති බව දැනුනෙන් විශ්මි ඇමතුම විසන්ධි කර නිවසේ දුරකථනයෙන් ඔහු ඇමතීය .විශ්මි ඔහුට දොස් කීවේ ඇයත් සමග කතා කරත් වැඩ පටන්ගත් බව නොකී නිසාවෙනි..අයියා ජංගම දුරකතනයක් තෑගි දුන් බව කීවත්  ඇය එහි අංකය නොකියා සිටියේ පලියට මෙනි.

"ඔයාට කෝල් ගන්න ගිහින් වෙන කාටදෝ කෝල් එක ගියා ..."

"පිරිමි කෙනෙකුටද?' නිර්මල දෙගෙඩියාවෙන් මෙන් ඇසීය .

"හ්ම්....කටහඬින් නම්  කොල්ලෙක් වගේ..."  විශ්මි තවත් ඔහුව අවුස්සන්නට සිතා කීවාය .

"එහෙනම් දැන් කෝල් ගනී ඔයාට ආයෙත් ...., ඕකුන්ට ගැණු හඬක් ඇහුනොත්  ඇති..ආන්සර් කරන්නේ එහෙම නෑ හරිද..."

"බෑ ගන්නවා.....ඉන්නවකෝ .."

"දමිතුත් ඕන නැති වැඩනේ කරන්නේ...ඒක නෙවේ..ප්‍රසන්ට් එක බැලුවද ? ලස්සනද?"

"හ්ම්ම්...ඔයා ඉතිං තෝරන ඒවා එදා ඉදන්ම මගේ හිතට මැච් වෙනවනේ..."

දිගු සංවාදයකින් පසු විශ්මී නැන්දාත් ,මාමාත් සමග කතාවට වැටුනාය.ඒ අතර විරංග ද නිවසට පැමිණීම විශ්මිගේ සතුටට හේතු විය.

සවස් කාලයේ විශ්මි උන්නේ පොතක් කියවමිනි.සුජීවගේ ආත්මීය නවකතා තුළ ජිවත් වන චරිත මෙරටේ හැබෑ ලෙසම ජීවත් වනු ඇතිද?සමහර චරිත තුළ ඇති කැපකිරීම සැබෑ ලෙසම ගැහැණුන් මිනිසුන් තුළ ඇත්ද?ආදරය මුළු ජිවිතයම බව කියමින් තමන් තුළ ඇති සියලු වටිනාකම් සල්ලාලයෙක් ඉදිරියේ වරෙක පුද කරන තරුණියක් අවසානයේ සොවින් තැවෙන්නේය.ඒ සියල්ල සිතමින් කල්පනාවේ නිමග්නව හුන් විශ්මි පියවි සිහියට එළඹුණේ ජංගම දුරකථනය නාද වීමත් සමගය.විශ්මි දුරකථනය සම්බන්ධ කරගෙන කතා නොකර අසා උන්නාය.

"හෙලෝ...."

 ඇය පිළිතුරු නොදී නිහඬව ම උන්නාය.

"හෙලෝ ....උදේ මට කතා කරලා,බැනලා සද්ද නැතිවම ෆෝන් එක කට් කරේ කවුද....???"

සුදු අයියා කීවා නිවැරදි යැයි විශ්මිට කල්පනා විය.

"අනේ සොරි....මගේ අතින් නම්බර් එක වැරදිලා ඒ කෝල් එක ආවේ " විශ්මි එය කියා ඇමතුම විසන්ධි කළාය.නැවත ඇමතුම් අවොත් හඳුනා ගැනීමට විශ්මි එම අංකය සේව් කර තබාගත්තාය.  

~~~~~~~~

මල් වැවීම ජිවිතයේ කොටසක් කරගත් විශ්මි නගරයට යන හැම විටම විවිධ වර්ගයෙන් මල් පැල ගෙන ඒමට අමතක නොකලාය.තම දෑතින් සාත්තු  කර  හැදෙන ගස්වල පිපෙන මලක් ගානේ දැනෙන හැගීමට ඇය ආශා කළාය.ලොබ බැන්දාය.දිනක් වත්තේ පැල වලට සාත්තු කරමින් උන් විශ්මි ගේට්ටුවේ සවිකර ඇති කුඩා ලියුම් පෙට්ටියට පියුම් ලියුම් දමා යනු දුටුවාය.අත සෝදා ගත් ඇය ලියුම් එකිනෙක ගෙන බැලුවාය.ඉන් දෙකක් සමරවික්‍රම ගේ නමට ආ ඒවාය.අනෙක තම නමින් ඒවා ඇති බැවින් එවෙලෙහිම ඈ ලිපිය විවෘත කර බැලුවාය.

පසුගිය දින ටිකේම ඇය නමට ලිපි ආවේ නොයෙකුත් පාඨමාලාවලිනි.විවෘත කල ලිපියද එසේ විය.එය පරිඝණක පාඨමාලාවකිනි.එම පාඨමාලාව කෙරේ ඇගේ සිත් ගත් නිසා ඇය කල්පනා කළේ අනිවාර්යෙන්ම මේ ලිපිය විරංග ට ද ලැබී තිබිය යුතු බවයි.එසේ වන්නේ තමා ඇති හැම තැනෙක විරංග ද නිතැතින් සිටි බැවිනි.ඇය විරංගට ඇමතුමක් දී විස්තරය කියන්නට සැරසෙත්ම ඔහුම  එම පාඨමාලාව ගැන ඇයට කීවේය .දෙදෙනා ඇමතුම විසන්ධි කලේ එන සඳුදා දිනයේ පරිඝණක පාසලට යාමට තීරණය කරගෙනය.

සඳුදා දිනයේ දෙදෙනා පාසල් ගිය පුරුද්දට මෙන් එකම බසයෙන් රත්නපුර නගරයට සේන්දු විය.පරිඝනක පාසැල පිහිටියේ රත්නපුර පල්ලිය මාර්ගයේ එක් දෙමහල් ගොඩනැගිල්ලකය.විෂයානුබද්ධ කරුණු හා ප්‍රයෝගික ක්‍රියාකාරකම් මගින් පරිඝණක දැනුම ලබාගන්නා අයුරු පිළිබද දේශනයක්, මුලික පරිඝණක කොටස් හඳුන්වා දීමත් කළමණාකර තුමා ඇතුළු ගුරු මණ්ඩලය පළමු දින සම්මන්ත්‍රණයේදී සිදු කළෝය .විශ්මිටත් විරංගටත්  අලුත් යහළු යෙහෙළියන් කිහිප දෙනෙකුද හමු විය.

එදින සම්මන්ත්‍රණයක් පමණක් පැවැත් වූ බැවින් වෙලාව ඉතිරි නිසා දෙදෙනා සමන් දේවාලයේ යන්නට තීරණය කළෝය .

"ඔයා සමන් දේවාලේ එන්න ආසයි නේද?" විශ්මි ඇසුවේ දේවාල භූමියේ පා නගන ගමන්ය.

"හ්ම්...වෙලාවක් ආවොත් ඉස්සර ඉදන්ම මං එනවා..." විරංග කීය .

"අපි දෙන්නා හුඟක් එකම දේට ආසයි නේද?....මතකද ඉස්සර කැන්ටිමට ගියහම...?"

"හොඳ ෆ්රෙන්ඩ්ශිප්  එකකට ඒකත් වැදගත්...."

"දකින මිනිස්සු අපි ගැන වැරදියට හිතනවා ඇති....නෙහ් ?"

"හ්ම්....මතකයිනේ ඉස්කෝලෙදි වෙච්ච දේවල්..."

"ඒක නෙවේ......ඊට පස්සේ වෙනුරි හම්බුනේ නෑ ?"

"ආපෝ....ඔය වාතේ මට දවසක් ටවුමේදී හම්බුනා....මං මගෑරලා  එන්න ආව ..පස්සෙන්ම ඇවිත් කතා කලානේ..."

"පවු විරංග....."

"පවුම තමා කියන්න ඕන ඕකිට ....අපිට කරපුවට..ඔයාගේ අනුකම්පාව මගේ නෑ .."

"හරි හරි ....ඒ කතා මතක් කරලා මේ දේවාල භුමියේ හිත් නරක් කරගන්න ඕන නෑ ....හ්ම්ම්....කියන්නකෝ...මොනාද අද ඔයා ප්‍රර්ථනා කරන්නේ?"ඇය කතාව වෙනතකට හැරවීය

"ම්ම්.....ඒක කියන්න බෑ ...ඉටු උනොත් එදාට කියන්නං ..." විරංග කීවේ තාලයකටය 

 

5S ලු ඔෆිස් එක..

බුමුතුරුණු නැතිවාට
කොන්ක්‍රීට් අතුරලා
ඒ පාර දෙපස 
රෙඩ් ෆාම් පේලියට...

 කහ පාට ඊතල  ද
පාගමින් යයි
සුදුම සුදු නෝනලා
රතු තොල් අතරින්
සුදු දත් පෙන්නලා 

අංක කළ පංකාද
කැරකෙමින් සිසිල දෙයි..

රතු පාට , කොළ පාට
ෆයිල් මේසය උඩ
පිළිවෙලයි හැම දේම..

"අද බෑනේ හෙට එන්න "
5S ලු ඔෆිස් එක..

නිසල සිත් මල 8

පසුගිය කොටස්..  
1  2  3  4  5  6  7

 විශ්මි ගමට ආ විගස අනිත් අතට මළ ගෙදරට ගියාය.පාර දෙපස තිබු සුදු කොඩි වැල් අතර තැනින් තැන බැනර් එල්ලා ඇත.නිවාස වටා මළ ගෙදරට ආ උදවියගෙන් පිරි තිබුණේය . මිදුල පුරා රඳවා ඇති බැනර් අතර එක් බැනරයක මෙසේ සටහන් වී තිබුණි.

"සිනහා කවටකම් මැද
අප අතර සැරිසැරූ
රන් හදවතක්...
වෙන්වීමේ දුක අපට පෙන්වා
යන්නට තරම් සැහැසි විය....
මතක ගොන්නක්
රඳවා අප හදෙහි...,
කුමක් කරම්ද අප?
නිවන් සුව පතනු හැර නුඹට....!"

~සුමන විදුහල් මිතුරු කැල ~

විශ්මිගේ නෙත් බර වී ගියේ නිතැතිනි.නිවසතුළට  පා නගන්නට තමන්ට හැකියාවක් නැති බව ඇයටම හැඟිණි .කඳුළු පුරවන් නිවසට එන විශ්මි දුටු මිලානි ඇයව තමා දෙසට වාරු කරගත්තාය.කලු ලී පෙට්ටියක දිගු නින්දේ සිටින යෙහෙළිය දුටු විශ්මිට ඉවසුම් නොවිය.විශ්මි හැඬුවාය.සුදු මේස් දමා ගැටගසා ඇති කකුල් අල්ලා වැන්දාය .පාසලේදී ගුරුතුමෙක් කීවේ කිසිදා මළ කුණකට වැඳිය නොයුතු බවය...එහෙත් මේ ඉන්නේ මගේ රත්තරං යෙහෙළියයි..වඳින්නට තරම් උතුම් ගති ඈ ළඟ තිබුණ බව ඒ ගුරුතුමා දන්නවාදැයි අසන්නට විශ්මිට සිත් විය.විශ්මි එතැනින් ඉවත්ව නිවස පිටුපස ඇති හට් එකේ පුටුවක වාඩි විය.කඳුළු පිසදා මදක් අවට බැලූ විශ්මි දුටුවේ හට් එකේ කොනක වාඩි වී බලාගත්වනම බලා සිටින විරංග වයි. 

 "විරංග....." විශ්මි කලෙකට පසු දුටු මිතුරා ආමන්ත්‍රණය කලේ කඳුළු සලමිනි.

විරංග තමන් දෙස බලා සිටින්නේ අසරණ හැගීමකින් බව ඇයට වැටහී ගියාය.වෙනදා දකින සිනා රැල්ලත්, දගකාර කමත් ඔහු කෙරෙන් අතුරුදන් වී තිබුණි.විශ්මි ඔහු අසලින් අසුන් ගන්නා තුරු ඔහු නිහඬව ඇය දෙස බලා සිටියේය.

දැන්ද ආවේ ?"

ඔවු විරංග..." විශ්මි කතා කලේ තම කඳුළු වලින් රෝස පාට පුංචි මල් ලේන්සුව පොගවමිනි.

"අඬන්න එපා විශ්මි...මං ඔයා එනකං හිටියේ මේක කියවන්න..." විරංග කලිසම් සාක්කුවෙන් එලියට ගත්තේ ලිපියකි.

ලියුමක්.........?"

හ්ම්....අපි දෙන්නටම.....චමිලා ලියලා තියෙන්නේ..."

"අනේ......"

"ඔය ඉතිං ....අඬන්න ලෑස්තිවෙන්න එපා.." විරංග  කවරයෙන් ලියුම ගෙන දිග හැර බැලීය .

විරංග ලිපිය කියවගෙන යද්දී විශ්මිට කරුණු කිහිපයක් වැටහී ගියාය.එනම් ...ඇයට තිබු පිළිකා තත්වය සමග මෙලොව හැරයන්නට සිදුවන බව ඈ කල් තියා දැන තිබුණාය .ඇය කියා තිබුණේ විරංගටත් විශ්මිටත් උසස් ලෙස උසස් අධ්‍යාපනයෙන් ජයගන්න කියාය.එමෙන්ම අයියලා දෙන්නටයි අම්මටයි තාත්තාටයි තමන් නැති අඩුව මකන්න බැරි උනත් ,හැකි හැම විටෙකම ඒ ගෙදරට ගොඩවී හෝ එන්න කියන අහිංසක ඉල්ලීමත් ය.ලිපිය කියවා  අවසන් වන විට විරංගගේ ඇස් කොනකද කඳුළු කැටයක් දිලිසෙනු විශ්මි දුටුවාය. 

චමිලාගේ මල ගෙදර, හත් දින බණ ,දානය  අවසන් වනතෙක් විරංග ත් විශ්මිත් කැපවී උන්නෝය.ඒ සහෝදරත්වය හද පතුලේ වැඩෙද්දී චමිලා සදහටම මිහිකත වැළඳ උන්නාය.

                                 ~~~~~~~~~~~~~~~

විශ්මිත් විරංගත් පාසලේදී විභාග අවසර පත්‍ර සහ කාලසටහන් ලබගත්තෝය.දෙදෙනාටම එම මොහොතේ චමිලා සිහි වීය.ඒත් සමගම ලැබුණ සදාකාලික පාසල් නිවාඩුව විවිධ ප්‍රසංගයකින් කෙලවර විය.දෙනෙත් කඳුලින් පුරවා පිටවීමේ ගේට්ටුව අසලට ආ විශ්මි නැවත වරක් පාසල් මව දෙස හැරී බැලුවේ හද පතුලෙන් පාසල් මව වන්දනා කරමිනි.දැනුම මෙන්ම දඟකාර සොඳුරු මතකයක් රැගෙන පාසල් මව අද අලුත් පරපුරට දායාද කිරීම කළ යුතු වුනත් තම මව්ගේ තනයෙන් අන් දරුවකු කිරි බොන්නා සේ අවිහිංසක ඊර්ෂයාවකින් විශ්මිගේ හද පෙළෙන්නට විය.සැමරුම් පොත්වල අත්සන් පිරෙද්දී එසේ වන්නේ හැමගෙන් වෙන්ව යන්නට ලං වෙද්දී නේදෝ කියා ඇයට හැඟෙද්දී නැවත නැවතත් දෙනෙත් තෙත් විණි.මේ සුදු ගවුම ,කොණ්ඩ කරල් දෙක සුදු සපත්තු තව වැඩි කල් උරුම නැත.විභාගයෙන් පසු සදහටම මේ ඇඳුම හැඳ පාසල් ආ නොහැක,පාසලේ පිස්සු නටන්නටද බැරිය.

නියමිත පරිදි අගෝස්තුවේ උසස් පෙළ ප්‍රශ්න පත්‍ර වලට විරංගත් විශ්මිත් හොඳින් මුහුණ දුන්නෝය.විභාග ශාලාවේ තමන්ට ඉදිරි අසුන නිතර හිස් වීම විශ්මිගේ දුකට හේතු වුයේ එම අසුන චමිලාගේ  නිසාය.ඇගේ ඇස් කොණින් ඉඳහිට වැටුන කඳුලක් විටෙක උත්තර පත්‍ර තෙමන්නට ඇත.සති තුනක් ඇතුලත විභාගය නිමා වෙද්දී එය එක අතකට හිත ට සහනයක් විය.නමුත් පාසල් ජීවිතය නිමා වීම ද හිතට දුකක් විය. විභාගය නිමා වීමත් සමග ම නිවසේ කාලය ගෙවූ විශ්මි රුපවාහිනිය ඉදිරියේත්,මල් වැවීමටත් වැඩිපුර කාලය යෙදවුවාය.

නිවසේ දුරකථනය නාද වෙද්දී විශ්මි උන්නේ රුපවාහිනිය නරඹමිනි.

හෙලෝ......" ඇය පිළිතුරු දුන්නාය.

හෙලෝ ....සුදු මැණික ...." විශ්මි හඬින් ඒ නිර්මල බව හැඳින්නාය .

"ආ..ආතේ...කොහොමද?........දැන් ඇවිදින්න පුලුවන්ද ...?"

"දැන් බොරුවට අහනවා..,මං මැරුණද බැලුවේ නෑ .."

"මෙහෙ වුන කරදර ඔයා දන්නේ නෑ නෙ .."

"සොරි කෙල්ලේ..., ඔයා මං ළඟ ඉඳගෙන කරපුවා මට මතක තියනවා.විහිළුවක් කරේ...අනික එක්සෑම් දවස් ටිකේ මං අම්මගෙන් ඔයා ගැන විස්තර ඇහුවා .."

"හ්ම්ම්...."

"එක්සෑම් ලේසිද?"

"..හ්ම්ම්....ටිකක්..."

"ලේසි වෙන්නේ කොහොමද ඉතිං ....අපි ක්ලාස් යන්නවත් දුන්නෑනේ , නේද සුදු නංගි ..."

"සුදු අයියා මගේ හිත නරක් කරන්නද කතා කළේ ...?"

"නෑ ......සොරි ....ආයෙත් ආයෙත්  සොරි...ආ .....බබෝ ඔයාගේ බර්ත් ඩේ ලඟයි නෙහ් ?

ආ...ඔවුනේ....." විශ්මිට එය මතකෙට ආවේ නිර්මල කී පසුය.

දිගු දුරකථන සංවාදයකට පසු විශ්මි කුස්සියට ගියේ මවට උදවුවක් කරන්නට සිතාය.

"සුදු අයියා නේද කතා කළේ ?"සුභද්‍රා ඇසුවේ එළවලු කපමිනි.

"ඔවු අම්මා ...."

"පහු ගිය ටිකේම මා එක්ක කතා කළා ..."

"මාත් එක්ක කිවුවා ....අම්මගෙන් මගේ විස්තර ඇහුවා කියලා .."

"හ්ම්ම්....ඒක නෙවෙයි...සුදු දූ දැන් ඔහොමම ඉන්නද කල්පනාව....අපරාදේ පුතේ කාලේ.." සුභද්‍රා ඇසුවේ විශ්මි නිකරුණේ කාලය ගෙවා දමන නිසාය.

"මන්දා අම්මේ...

විරංග පුතා මොකද කරන්නේ?" සුභද්‍රා ඇසුවේ ටික දවසකින් නිවසටවත් නොපැමිණි නිසාවෙනි.

"එයා අම්මා ජේම් කටින් යනවා කීවා ....ගියාද දන්නෑ .."

"ඔයත් මොනවා හරි කෝස් එකක් වත් කරන්න පුතේ...."

"ඉන්නකෝ අම්මා ....මං  විරංගට කෝල් එකක් ගන්න..."විශ්මි විරංග ට ඇමතුම් කළේය.විරංග මැණික් කැපීමේ පාඨමාලාවට නොගිය බව දැනගත් විශ්මි තම නිවසට පැමිණෙන ලෙස විරංග ට ආරාධනා කළේ සතුටින් ඉපිලෙමිනි.ඉන්පසු කාමරයට වී ඇය තම අතීතය මොහොතකට සිහිපත් කළාය .ගමේ පාසලේ ගෙවා දැමු අවුරුදු එකොළහක අතීතයට වඩා උසස් පෙළ අධ්‍යන අවුරුදු දෙක ට මහත් සේ ඇලුම් කළාය .සමහර විට ඒ පාසලේදී හමු වුණ යහළු යෙහෙළියන්ගේ සමීප බව එයට බලපාන්නට ඇත.

විශ්මිගේ දැහැන බිඳී ගියේ විරංගගේ බයිසිකලයේ හඬිනි.ඉදිරිපස දොර වසා තිබුණ බැවින් විරංග බෙල් එක නාද කරන්නට විය.විශ්මි නෑසුන ගානට දොර අසලම උන්නාය.

"විශ්මි....." විරංග බැරිම තැන කෑ ගසා කතා කළේය.

විශ්මි සිනහව පිටතට නොඇසෙන්නට කට අතින් තද කරගත්තාය.සුභද්‍රා විරංග කෑ ගසන ශබ්දයට සාලයට එත්ම විශ්මි කතා නොකරන ලෙස අතින් සන් කළාය .

"විශ්මි....මං යනවා...."

"හිටපං පොඩ්ඩක් ඉතිං ....." විශ්මි සිනාසෙන ගමන්ම දොර ඇරියාය.

"ආ...දැන් ඇහුනේ නේද?" විරංග විශ්මිගේ කන මිරිකුවේය.

"ඌයි ......අතාරිනවා මෝඩයා...."

"කන්න මොනාද තියෙන්නේ.....සෑහෙන දෙයක් තිබුනොත් සලකලා බැලුවෑකි.." විරංග කිවේ කන තව ටිකක් තදට අල්වාගෙන.

"ඌයි ....ඇපල් තියේ......"

"හා හා මදි ....තව...."

" අයිස් ක්‍රීම් තියේ....අතෑරපන් "

"බෑ ....මදි මදි....තව...."

"අනේ අම්මා ....බලන්නකෝ...,අර ෆ්‍රිජ් එකත් එක්කම කාපියකො ..."

"ආ....අන්න දැන් හරි..."

විරංග කුස්සියට ගියෙන් විශ්මි කන අතගාමින් ඔහු පසුපස වැටුනාය.විරංග ශීතකරණය විවෘත කර ඇපල් ගෙඩියක් ගෙන කෑවේ කෑම කාමරයේ පුටුවක අසුන් ගනිමිනි.

පෙරේතයා ...." විශ්මි කීවේ ඇපල් ගෙඩිය නොකපා ම කන්නට වු නිසාය.විරංග නැගිට ගත්  පසු විශ්මි දිව ගියේ නැවත කන මිරිකවාගන්නට බැරි නිසාය.විශ්මි දිව විත් නැවතුණේ මිදුලේ පිහිඹියා ගස යට බංකුව මතය.විරංග ද පැමිණ ඈ අසලින් වාඩි වුණේය .විශ්මි විරංග අතේ තිබුණ ඇපල් කෑල්ල කඩන් කෑවාය .

"හා....දැන් පේනවනේ කවුද පෙරේතී කියලා ..."විරංග කීවේ අත උලුක් කරමිනි.

"මට තුන් වෙනි පාර්ශවේ මතක් උනා .." විශ්මි කිවේ චමිලා මතක් වීමෙනි.

"අපිට එහෙ යන්නත් බැරි උනා නේද?" විරංග කිවේ දුකෙනි.

"හ්ම්ම්..අපි හෙට යං ..." විශ්මි යෝජනා කළෙන් විරංග එය අනුමත කළේය.

දිවා කාලය විරංග සමග ගෙවා දැමු විශ්මි සවස් කාලයේ මග බලන් උන්නේ අයියා එනතුරුය.වාහනයක හඬ ට ඉදිරිපස දොරටුව වෙත ගිය විශ්මිට දැකගත හැකි වුයේ නිවසට එන සමරවික්‍රමවය.

"අම්මා .....අද තාත්තා ඉක්මනට එනවා...." විශ්මි සතුටින් ඉපිලුණි.

"මං කලින්ම කියා තිබ්බා අද වේලාසන එන්න කියලා ..." සුභද්‍රා පිළිතුරු දුනි.

"ඇයි අම්මා ....විශේෂයක්ද?"

"නෑ පුතේ.....නිකං ..."

අම්මා එසේ කීවද යම් දෙයක් ඇතැයි විශ්මිට නිකමට සිතුණි .

තවත් මොහොතකින් දමිත්ද නිවසට ගොඩ විණි .

"මං කොච්චර වෙලා ඉදන්ද පාර බලන්නේ..." විශ්මි මැසිවිලි නැගුවාය .

"ඇයි ....සීනි බෝල ගේනවා කිවුවේ නෑනේ මං ..."

"අනේ...තමුසෙගෙ සීනි  බෝල මට ඕනිත් නෑ ..."

දමිත් නිවසට ආ විගස විශ්මිව ඇවිස්සුවේය.

"එහෙනං පීසා ...?"

"අනේ....මගුල.....! " විශ්මි ගස්සාගෙන ගොස් ඇඳට වැටුණාය.දමිත් ඇඳුම් මාරු කරගෙන එන තෙක්ම විශ්මි එලියට විත් නොතිබුණ බැවින් දමිත් විශ්මිගේ කාමරයට ගියේ ඇයව යාලු කරගන්නට සිතාය.

ඇය නින්දේ හිඳිනු දුටු දමිත් මවට ඒ බව සැල කළේය.

"සුදු දු ......නැගිටින්න...නැගිටලා කාලා  නිදාගන්න..." සුභද්‍රා  කතා කලද විශ්මි අනෙක් පසට හැරී නිදාගත්තාය.

"අනේ...මට නම් බෑ මේ ළමයා ඇහැරවන්න.." යැයි කියමින් සුභද්‍රා කාමරයෙන් ආවාය.

"මං ඇහැරවන්නම් ...., ඉන්නකෝ අම්මා ..." දමිත් කාමරයට පැන්නේ දඟ වැඩකට බව සුභද්‍රා  ට වැටහිණ .

වට පිට බැලූ දමිත් විශ්මිගේ පොත් මේසය උඩ ඇති පෑන් රඳවනයේ තිබුණ කලු ප්ලැටිග්නම් පෑනෙන් රැවුල් ඇන්දේය.විශ්මි අවදි උනත් ළග සිටින්නේ අයියා බව දුටු විට අඩ නින්දේම නැවත නෙත් පියා ගත්තාය.දමිත් තම කාර්යය අවසන් කර නැගණිය පිබිදෙව්වේය.."නිදාගන්න දෙන්නෙත් නෑ සීනි බෝලයා ..." යනුවෙන් මැසිවිලි නගමින් විශ්මි කෑම කාමරයට ගියේ නිදිමතින් ඔලුව කසමිනි.සමරවික්‍රමත් සුභද්‍රාත් උන් බර කතාව නතර කර පුදුමයෙන් විශ්මි දෙස බලා උන්නෝය.දෙදෙනා නතර නොවී සිනාසෙන අයුරු දැක විශ්මි උභතෝකෝටික ප්‍රශ්නයකය.ඒ අතර දමිත් ද එතැනට සේන්දු විය.තිදෙනාම සිනාසෙන්නට වුයෙන් විශ්මි තරහින් නාන කාමරයට ඇතුල් වූයේ මුහුණ කට සෝදා ගැනීමටය..කන්නාඩිය ඉදිරියේ විශ්මිගේ මුහුණ දුටු විශ්මිටම සිනහා පහල විය.

I'm wishmi ලෙස එක් කම්මුලක ලියා තිබුණි.

"අල්ලගන්නම්කො ගෙම්බා...." විශ්මි තනිව සිතීය .

හියානාව සහ ඔටෙරා

මේ හියානාවේ හිම මාලිගා වල හීතලෙන් ගල් ගැහුණු...
මගේ හිතේ නලියන
හීන පොකුර...

ආදරණිය ශතුල ....
මගේ හීන පොකුරම රියැනියා ගහ මුදුනේ පිපුණු
නපුරු රියැනියා මල ගිලගත්තා වාගෙයි...
ඒ හීන පොකුරම පරදන සොඳුරු සිහිනය ඔයයි ශතුල...
ඔයයි....

අර කතා කරන මියැස් ගහෙන් අහලා බලන්න....
හියානාවේ ඔටුන්න හිමි ශතුල කුමරුට අසරණ මේ පුංචි දාසි
ආදරේ බව කියාවි...කැල්නිම් ගංගාව සිඳී යන තරමට ...

මියැස් ගහ කතා කරන එක නතර කලත්...
කැල්නිම් ගංගාව ගලන්න බෑ කියා කීවත් ...
කවදාවත් නතර නොවෙන, වෙනස් නොවෙන ..
මේ පුංචි දාසිගේ ලෙන්ගතුකම ඔයාටමයි ශතුල...

"ඔටෙරා ....ඔයා දැක්කද දම් පාට ෆියරි මල් සුදු පාට වෙලා..
ගොඩක් දුකෙන් එහෙට මෙහෙට යන හැටි..."
මගෙන් ඇහුවේ පුංචි සයලි....එයා තමයි මට ඉන්න එකම යාළුවා..
එයාට තියෙන්නේ මිනිස් මුණක් උනාට කොටළු ඇඟක් ..
ඒත් එයා ප්‍රසන්නයි හුගක්......

"ඇයි සයලි....මොකද්ද ඒ වෙනස....ගඟ උඩින් එද්දී මට ඇහුණේ කැල්නිම් ගඟත්
හඬනවා වගේ.."මගේ හිතෙත් ඒ ගැන ලොකු කුකුසක්....

"අද ශතුල කුමාරයා..මේ හියානාව අතහැරලා වෙනත් දේශයකට යනවා..
නැවතත් ඔහුගේ පැමිණීම අනපේක්ෂිත දෙයක්...
ඔහු යන්නේ නපුරු මකර රාජධානියකට..." සයලිගෙයි ඔටෙරාගෙයි කතාවට
ඇහුම්කන් දී ගෙන උන්නු ෆියරි මලක් කිවේ බොහොම දුකින්...

"අනේ මගේ ළය පැලී මැරි වැටේවි.....
ඔහු තවමත් නොදන්න ඔහු වෙනුවෙන් මේ හදේ ගැහෙන ලෙන්ගතුකම.."
මගේ හිත පුපුරු ගසමින් වේදනා දෙනවා...

මං දාසියක්....ඔහු රාජ කුමාරයෙක්....නිකම්ම නෙවෙයි..
මුළු හියානාවටම....
ශතුලගේ ඇගේ වදින එක හුලඟකටවත් 
අයිතිවාසිකම් කියන්න මට බෑ ..
මම ඔහුගේ දෙනෙත් දිහා අඩුම තරමේ කෙලින් බැලුවොත් ,
මා එතැනම මරා දමන්නත් පුළුවන්....
ඒත් ...ඒත්  මේ හදවතේ කකියන හැඟීම....
නෑ ....ඔටෙරා ...ඒවා වැදගත් නෑ .....
ශතුල රාජ කුමාරයෙක්....
ඔටෙරා ශතුල පෑගු වැලිකටයක් තරම් නොවටින අසරණ පුංචි දාසියෙක් ...
යන්න අරින්න ඔටෙරා ..යන්න අරින්න ...

රෙහානි නටපු නැටිලි..

හුගක් අයගේ ඉගෙනීමේ ආරම්භය වෙන්නේ පෙර පාසල.දැන් ඔයාලා කියයි ...."ඈ ....යකෝ , ඒක වෙන්නේ අම්මා තාත්තා අකුරු කියවපු දවසෙනෙ " කියලා . ඔවු ....ඒත් මං කියන්න උත්සහා කළේ ක්‍රමවත් ව අධ්‍යාපනයට යොමුවෙන මුලාරම්භය ගැන.අකුරු කියවනවා කියද්දී තව කතාවක් මතක් උනා හැලප තුමා ට වගේ.. ;) .අපේ ගමේ එකම පවුලේ අක්කෙකුයි නංගෙකුයි ඉන්නවා.ලොකු කෙල්ල දැන් ඉගෙනගෙන ගුරුවරියක්.පොඩි කෙල්ල සා /පෙළ වත් සමත් නෑ .දැන් එයත් කසාද හෙම බැඳලා.ඔය පොඩි කෙල්ල මට වඩා අවුරුද්දක් වැඩිමල්...අකුරු කියවන්න ලියන්න පුළුවන් උනාට තේරුම්ගැනීම,මතක ශක්තිය අතින් ගොඩක් දුර්වලයි.ඉතිං ඉගෙන ගන්න බෑ කියලා කියන්න ත් බෑ ,උවමනාවක් නැතිකම සහ ගුරුවරුන්ගේ නිසි අවධානය යොමු නොවීම කියලා තමයි මට නම් හිතෙන්නේ..සමහර දාට එයාගේ ඉස්කෝලෙදි දෙන ගෙදර වැඩ කරන්නේ මම...නරකම නෑ නේද? 9 පංතියේ ඉද්දි 10 ප්‍රශ්න වලට උත්තර ලියනවා කියන්නේ.. ;) හැබැයි ඉතිං ඒවා පෙන්නලා ඉස්කෝලෙදි ගුටි කනවද නම් මං දන්නෑ .කිවුවම මොකෝ මෙයාගේ අකුරු මගේ අකුරුත් එක්ක බැලුවම මුතු කැට වගේ. :D

ඉතිං ඔය ලොකු කෙල්ල පොඩි එකීට හැමදාම නෝක්කාඩු කිය කියා රණ්ඩු වෙනවා. " මී හරකි ....හු ....හු ....අදත් මිස්ගෙන් ගුටි කෑවනේ.., මං දැක්කා දණ ගස්සවලත් තියනවා " කියලා .දෙන්නා සහෝදරියෝ උනාට ටිකක් අවුල්...එකිනෙකාට ඊර්ෂ්‍යා කරන ගතියක් තිබුණා .ඉතිං ඔය ගෙදර මහා දෙන්නා නිතර කියපු කතාවක් තමයි "ලොකු කෙල්ලට පන්සලේ ලොකු හාමුදුරුවෝ අකුරු කියෙව්වයින් තමයි අද ඔය තැන ඉන්නේ..,පොඩි එකීට ඉතිං අපි එහෙම විශේෂයක් කොලේ නෑනේ " කියලා .එහෙම අකුරු කියවන කෙනාගේ උගත්කම,තත්වය අකුරු උගනින දරුවට බලපානවා කියන එක මම නං විස්වාස කොරන් නෑ  ඕන් ...මම හිතන්නේ අර අත්ගුණේ වගේ විශ්වාස කරන දෙයක්නේ ඕකත්...දරුවෙකුට අකුරු කියවන දවසක තමන්ගේ හිතේ දෙවි කෙනෙක් වගේ ඉන්න මනුස්සයෙකු ලවා ඒ දේ කරවගත්තට කමක් නෑ ,ඒක ලොකු සතුටක් වේවි. .නමුත් ඒ නිසාම දරුවා කවදා හරි හොඳ තැනකට ඒවි කියලා හිතනවා නම් ඒක විහිළුවක්.

හරි...දැන් කතාවට....! සුටි කාලේ ඉතිං මම පෙර පාසල් ගියේ මාසයයිලු ..හේතුවක් නම් මතක නෑ ...කොටින්ම මම පෙර පාසල් ගියාද වත් මතක නෑ .මගේ යාලුවෝ ළග තියන "මොන්ටිසෝරි කොන්සට් " එකේ නැටුම් කරපු ඇඳුම් ඇඳලා ගත්තු පොටෝ දැක්කම නං මට ඉරිසියයි.මක් කොරන්නද ඉතිං :( පස්සේ "කෙලින්ම ඩිරෙක්ට් ' එක වසරට.මට තවම මතකයි සුදු ගවුම් පොඩිත්තේ උඩ සාක්කුවේ ආයා කටුවකින් එල්ලලා තිබ්බ ලේන්සුවේ කොනක් හප හපා අම්මගේ අතේ එල්ලිලා මට පන්තියට යන්න බෑ කියලා හොටු පෙරාගෙන අඬපු හැටි,අම්මා වදෙන් පොරෙන් මාව ඉන්දවලා ඉස්කෝලේ බිත්තියට උඩින් ගහල තිබිච්ච කොටු දැල් අතරින් බෙල්ල උස්සලා මා දිහා බලලා හිනා වෙනවා.මට එතකොට ගානක් නෑ .එත්...ටික වෙලාවකින් අම්මා අතුරුදහන් වෙනවා..මුල් දවස් ටිකේ අම්මා නැති වුණහම ඇඩුවට  පස්සේ ඒක ගානක් නෑ ...පුංචි දවස්වල ඉදන්ම මං සිංදු කියන්නයි නටන්නයි ආසලු.ගෙදර සිංදුවක්  දාපු ගමන් නොතේරෙන කාලෙත් මං නටනවලු.

ඔය නැටුමට පිං සිද්ද වෙන්න මං තූර්ය වාදන කණ්ඩායමේත් හිටියා නේ.මුලින්ම මාව ගත්තේ රබාන ගහන්ඩ.හරි අකමැත්තෙන් තමයි ගැහුවේ.මට නිකං ඒක සාටර් වගේ හිතුනා අප්පා.පස්සේ කාලේ මට තම්මැට්ටම හම්බ උනා .ඒක නම් ආසාවෙන් ගැහුවා.ඒත් ඕකට පැනගන්ඩ කෙල්ලෝ හීන මවනවනේ ඉතිං ;) ඔය ලොකු ලොක්කෙක් ඉස්කෝලෙට එන දාට තූර්ය වාදන කණ්ඩායම අනිවාර්යයි නේ.ගොඩක් වෙලාවට අපේ ඉස්කෝලේ උත්සව වලට, හවුස් මීට් වලට එන්නේ ජෝන් ඇමති තුමා තමයි.වැඩේ කියන්නේ එතුමාගේ අවාසනාවකටද අපේ අවාසනාවට ද මන්දා එතුමා ආවොත් අපි නානවා.

"නොදකිං ගල් මුසලය....මූ ආවොත් වහිනවා..."එතුමාව පිළිගන්ට බෑන්ඩ් ගහන අපේ උන්ගේ කටවල් වලිං වචන පනිනවා හෙමීට ..

"මුද කොහෙද වැහි දෙයියන්නාන්සේත් නාවන්නේ ...හෙනම ගහපිය මේ වැස්සේ අපිට නොවැදී .."

ඉතිං රෙහානිගේ මේ නැටිල්ල උග්‍ර අතට හැරුණේ 6 වසරෙන් පස්සේ..හයේ පන්තියේදී තියනවනේ එක අංශයක් තෝරාගන්න.මට මතකයි අපේ පන්තියේ ගෑණු ළමයින්ගෙන් බාගයක්ම  නැටුම් කරන්න ආවා ..ඒත් අඩියක්වත් තියාගන්න බැරි උන් හැලිලා හැලිලා අන්තිමට අපේ පන්තියෙන් ඉතුරු උනේ හය දෙනයි.මට මතක විදිහට අපි හය දෙනා නැති උත්සවයක් අපේ ඉස්කෝලේ තිබුණේ නෑ ;) ඉස්කෝලේ මොකක් හරි උත්සවයක් නම් අපි මාසෙකට විතර කලින් පෙර පුහුණුවීම් පටන් ගන්නවනේ..අපිට ඉතිං ඊට වඩා දෙයක් නෑ ..මුලින් මුලින් ඕෆ් පීරියඩ් එකක් ආවොත් නැටුම් කාමරේ..උත්සවේ ළං වෙන්න සතියක් විතර තියෙද්දී එක පීරියඩ් එකක් වත් පන්තියේ නෑ ඒ දවස්වල අපිට ගණන් උගන්නපු සර් ටිකක් ගණන් ;) ඔහොම දවසක අපි හය දෙනා පන්තියේ නෑ කියලා සර් ට නෝට් වෙලා. ..ළමයින්ගෙන් ඇහුවම කියලා "ආ ඒගොල්ලෝ සර්  නැටුම් කාමරේ බහිරව පුජා පවත්තනවා මේ දවස්වල "කියලා .අපේ නැටුම් ටීචර් හරි සුවිටි කෙල්ල එතකොට.බැඳලත් නෑනේ.ඉතිං සර් ආවේ නැතෑ මල කරේ තියන් නැටුම් කාමරේට.

"ශ්‍යාමලී මිස් ...මගේ ළමයි හයදෙනා දෙන්න.."

මිස් අන්ඥකොරෝස් .....හිහ්  සර් ට ළමයි හය දෙනෙක්........! හපුච්චේ.

"සර් ....කොන්සට් එක ලගයිනේ ..ඒකයි ටිකක් වැඩිපුර ප්‍රැක්ටිස් වලට මම ළමයි ටික ගත්තේ.

 "ඒවා මට අදාල නෑ ...මගේ පීරියඩ් එකේ ළමයි ටික ඉන්න ඕන.." කිවුවා ...වාෂ්ප උනා ..

සර් ඒ  පීරියඩ් එකේ අපිට ආදරේට අපිව අරන් ගියා නෙවෙයි හපුච්චේ...ඒක සර් මිස් ගෙන් ගත්තු ආදර පළියක් කියලා පසුව දැනගන්න ලැබුනලු....හිහ් :D

ඔන්න එතකොට මං 10 වසරේ..වර්ෂ අවසාන තෑගී ප්‍රධාන උත්සවය මට මතක විදිහට.අපේ හය දෙනයි, ඒ අවුරුද්දේ ඉස්කෝලෙන් අවුට් වෙන සෙට් එකේ අක්කලා 5 දෙනයි "දෑතට වළලු " ගීතයට නර්තනයක් කළා .අක්කලා සෙට් එක අපිත් එක්ක ලොකු එකමුතු කමකින් හිටියා .ඒක නම් මාරම ලස්සනට කළා .ඒකට මහපු පාට පාට කොටු කොටු රෙද්දයි හැට්ටෙයි මං ගොඩක් අසාවෙන් මේ ලඟක් වෙනකං තියන් ඉඳලා නැටුමකට කියලා ගෙදරටම ඇවිත් ඉල්ලපු ළමයෙකුට දුන්නා .ඇත්තටම පුංචි කාලේ නටපු ඇඳුම් වලට මං මෙච්චර ආදරේ ඇයි කියලා මට තේරෙන්නෑ.මං කරපු නැටුම් වලින් මට වැඩිපුරම ඇඟට දැනුණ එකක් තමයි ඔය "දෑතට වළලු " ගීතයට නටපු එක.

ඔය උත්සවේටම අපේ හය දෙනා වන්නම් ඇරෙන්න තව ගීත දෙකකට නැටුවා ..එකක් "නමස්තේ " හිංදි සිංදුව .අනික හිරුද "මුවා වී " කියන ගීතය.ඔය දෙකේම අංග චලන අපි අපි කතා වෙලා තමයි හදාගත්තේ.අපේ මිස් කිවුවේ ඒවාට පණු නැටුම් කියලා ... "මිස් අපිට ස්ටෙප් එකක් අල්ලලා දෙන්නකෝ "කීවාම මිස් කියන්නේ "අනේ උඹලගේ පණු නැටුම් මං දන්නෑ " කියලා .වන්නමක් නම් අන්න ඕන එකක්..

ඔය නමස්තේ ගීතයට අපි පුහුණු වීම් වෙන්න ගියාම පොඩි අවුල් ටිකක් තබ්බා.අපි ඔක්කොම පන්තිවල නැටුම් පුහුණුවීම් කරන්න තිබුණේ පුංචි කාමර කෑල්ලක් ඇතුලේ.. අනික තිබුණේ එක ගුවන් විදුලි යන්ත්‍රයයි..ඕකේ තමයි අදාළ කැසට් එක දාගෙන නටන්නේ.ඉතින් එක සෙට් එකක පුහුණු වීම් ඉවර වෙනකං අනිත් සෙට් එක වේලෙනවා.සමහර වෙලාවල් වලදී පාසල් කාලය අවසන් වෙලත් අපි හවස නැවතිලා පුහුණු වීම් කරනවා.හයේ පන්තියේ ඉදන් 11 පන්තියට එනකං නටන ඔක්කොටම ඔය සෙතේ තමයි.පස්සේ අපි පන්ති ටික කාලය වෙන් කරගත්තා .එතකොට බොරුවට වේලෙන්න ඕන නෑනේ..ඉතිං දවසක් උදේ වරුව අටේ පන්තියේ කෙල්ලෝ ටික කාමරේ බදු අරගෙන හිටියේ..12 වෙද්දී අපිට කාමරේ ලැබෙන්න ඕන...12 ට කලින් ඔතනට එකෙක් වත් නොගියොත් වෙන සෙට් එකක් කැසට් එක බදු ගන්න හන්දා කස්ටිය කිවුවා "රෙහා...උඹ දැන්ම ගිහින් ඇලට් එකේ ඉදහන් " කියලා .පීරියඩ් එකකුත් පාඩු කරන් ඔන්න මම කාමරේට රිංගුවා.අටේ සෙට් එක නටන්නේ ලතා වල්පොල මහත්මියගේ "ගලනා සීත ජලේ"...ඉතිං කස්ටිය ඔහොම ජලේ පා වේවි ඉද්දි එක කට හැකරිච්චියෙක් දැක්කා මාව. 

කස්ටිය කුණු කුණු ගාල කන් වලට කොඳුරගත්තා  , පස්සේ හැකරිච්චි හැකර කමට අහපි."ආ ....රෙහා අක්කෝ....මුකෝ ....."

"මුකෝ ...අහන්නේ ඊළඟට සෙට් එක අපේ...." හැකරිච්චි ට දෙවැනි නොවෙන්ඩ මාත් කියපි.

"හා.....තව පැය බාගයක්ම තියෙන්නේ...තමුසේ අපේ කෑලි අල්ලන්න නේද ආවේ ..."

"නිකං හිනා යන කතා කියන්න එපා ඕයි ...ඇටිකිච්චියන්ගේ කෑලි අහුලන්න තරං අපි බාල වෙලා නෑ යකෝ.."

"ඒ උනාට කමක් නෑ , තමුසේ යනවා..." හත් උලවූවයි මෙන්න තුන් හතර දෙනෙක්ම වට උනා .

"යනවා තමයි යකෝ ....උඹලා ගේ හැකර කටවල් වලට බයේ නෙවෙයි ,මේක අපෙත් නැටුම් කාමරේ..." අන්තිම හරිය කීවේ දොරටුව පයින ගමං ටිකක් සද්දෙට..ඇටිකිච්චියන්ගෙන් කාල සාටර් වෙන්න ඕනැයි.

මම ගොහින් අපේ සෙට් එකට වැඩේ වාර්තා කළ වහාම ඔක්කොටම කේන්තියි."දොළහ වෙන්න ඕන නෑ ..දැන් යමල්ලා " ගිහින් උන් ටික පන්නලා අක්කලාගේ ආධිපත්‍ය පැතිරුවා.

ඔන්න දැන් කොන්සට් දිනය උදාවුණා.අපේ වන්නමකුයි,නමස්තේ ගීතයටයි අපි නටලා අනිත් විශේෂාංග යන අතරේ ඊළඟ එකට කිට් එක දාගෙන ඉක්මනට දුවගෙන ආවා  අටේ පන්තියේ එවුන්ගේ හැංගි හැංගි නටපු ලොකු නැටුම බලන්ඩ.පොඩි හරි මිස්ටේක් එකක් උනොත් "හු ...කියපල්ලා " කියලා අපේ කොල්ලන්ටත් උගන්නලා තිබුණේ ;) හරි පටාන් ගත්තා ..............

"ගලනා සීත ජලේ .......දිලෙනා නිලට නිලේ..
ඔබ නොදන්න ගී ගයා රගාවී - නටා වී
ගලනා සීත ජලේ.........."

හැකරිච්චි ඉස්සරහින්ම විරිත්තගෙන හොඳට පස්ස අඹර අඹර නටනවා....අප්පා බලන්ඩ එපෑ මුණේ තියන ආඩම්බර කම.අම්මපා මුං නටන තාලෙටම මගේ ඇගේ මාලුත් නටනවා...., අපේ අනිත් උන්ගේ කටවල් ඇරිලා.....

දෙවැනි පාරටත් යනවා......

"ගලනා සීත ජලේ .......දිලෙනා නිලට නිලේ..
ඔබ නොදන්න......" 

හුකෑස් .....කරන්ට් ගියා . හැකරිච්චිගේ මුණ විලි ලැජ්ජාවෙන් රතුවෙලා,මිරිකිලා ( දැන් නම් පවු කියල හිතෙනෝ ) අනේ ඉතින් දෙයියන්ට වැඳ වැඳ අපි සතුටු වුණා .අපේ කොල්ලන්ගෙන් පටං ගත්තු හුව මුළු ශාලාවේම හිටපු කොල්ලන්ගේ කටවල් අවදි කරලා තමයි නතර වුණේ .එක පාරටම ආයෙත් කරන්ට් ආවා ...හැකරිච්චිලා හිත හදන් නටන්න ගත්තා .දැන් අපිට කොහොමත් එකයි.උන් චාටරේ කෑවනේ....

"ඔබ නොදන්න ගී ගයා රගාවී - නටා වී
ගලනා සීත...."

අනේ දෙවියනේ....ආයෙත් කරන්ට් ගියා ....ඒ පාර නම් දෙයියෝ කාගේ ප්‍රාර්ථනාවකට ඒක කරාද මන්දා ..දෙවැනි පාරටත් කොල්ලෝ හු තිබ්බම අටේ පන්තියේ උන් සටස් ගාල පිටිපස්සෙන් පැනගත්තා.ඊළඟට අපේ නැටුම..අම්මපා අපි නැටුවේ බිත්තර තම්බන්න පුළුවන් තරමට බොක්ක රත් කරගෙන.කරන්ට් ගියොත් කොහොමද සනීපෙ... 

ඒත් එහෙම අවුලක් උනේ නෑ අපේ වෙලාවට.අටේ කෙල්ලෝ ටික කොන්සට් එක ඉවරවෙලා අපිට මුණ නොදී හරි අමාරුවෙන් යනකොට අපේ එකෙක් හීනියට හින්ට් පාරක් දුන්නා .

"අර දිට්ඨ ධම්මවේදනීය කර්මේද මොකද්ද එකකුත් තියේලු නේ නේද රෙහෝ...." 

SMS ආදරේ

පොද වැස්ස හීනියට ලා දළු තෙමනවා...අහසේ වැහිබර වලාකුළු හාත්පසට ගුප්ත බවක් එකතු කරලා..අද පරිසරය මෙහෙම පේන්නෙ මට විතරද...? නෑ ....ඇත්තටම ගුප්තයි....අපේ අම්මාටත්  වෙලාවකට විකාර...පාන්දර ඉදං ඇහැරලා මදිවට දැන් තව කට්ටක්....

"මහවලතැන්නට බස් දෙක තුනක් ම තියනවා පුතේ....අද පරක්කුයි...." අම්මා කියන්නේ හරියට මගේ නුරුස්නා මුණ හැඳිනගෙන වගේ..

"හ්ම්...."මම ඕනෑ එපාවට කීවේ අම්මාගේ සිතිවිල්ල හරි යැයි දන්වන්න..

මම බස් නැවතුමේ කණුවකට හේත්තු වීගෙන අහස දිහාවම බලන් උන්නා ....පුංචියට වැටෙන පිණි  බිඳිති දිහාව...

අනේ පුතේ...මං  ඩින්ගිත්තකට එහා පැත්තට ගිහිං එන්නං ..." අම්මා එහෙම කතා කලේත් මගේ හිත කේන්තියෙන් පුපුරු ගහන බව දන්නා නිසා..අම්මා ගියාට පස්සේ එයාට නොපෙනෙන්න මං  එයා ගිය තැන විපරම් කළා .washroom.....බෝඩ් එක දිහාව බලලා  ආපහු මං අහසින් වැටිලා අතුරුදන් වෙන පිණි බිඳු  දිහාව බලන් උන්නා ...

පිණි  බිඳු  දිහා බලං ඉන්න මගේ දෑස් වලට එපිටින් එහා නැවතුමේ චායාවක් ...ඔවු....ටික වෙලාවක ඉඳන් මට ඒක දැනුනත්..මන් ඒ ගැන හිතන්න උත්සහා නොකරම පිණි දිහාම බලන් උන්නා....

"excuse me....! I have to tell you something....."මට ඇහුනේ පෞර්ෂවත් හඬක්....ගැස්සිලා පිටුපස බලද්දී ඔහු හිනාවීගෙනම මා දිහා බලාගෙන...මට ක්ෂණයකින් බැලුනේ ඉදිරිපස...ඔවු....ඒ චායාව තමයි මේ පිටුපස හොල්මන් කරන්නේ....

මං කලේ පිළිතුරු දෙනු වෙනුවට නිහඬවම එක එල්ලේ ඒ ඇස් දිහාවම බලං හිටපු එක....නමුත්...මගේ බැල්මෙන් ඔහු කලබල වුණා ...අපහසුතාවයට පත් වුණා  කිවුවොත් නිවැරදියි...ඔහු මගේ දෑස් මගහැරියා...මම නිහඬවම උන්නා ...තවදුරටත් ....ඒ ඇස් දිහාවම බලාගෙන....

නැවත ඔහුම කතා කළා ..ලජ්ජාශීලීව නමුත්.....කොන්ද කෙලින් තියාගෙන... "ඔයාගේ බෑග් පොකට් එකේ දෙයක් ඇති...බලන්න..., මතක තියාගන්න මං ඉන්නේ නොයිවසිල්ලෙන්....ගිහිං එන්නම්...ප්ලීස් ....මාව විහිලුවට ගන්න එපා..."  

ඔහු යන්න ගියා....ඒත්  සමගම අම්මා මං  ඉන්න තැනට එමින් හිටියා...මං අම්මත් එක්ක දුර තියාම හිනා වුණා . "මොකෝ ....මෙච්චර වෙලා මට බුම්ම බුම්ම ආවේ මග දිගට...එක පාරට විරිත්තන්න ගත්තේ.." අම්මා නෝක්කාඩු කියනවා..."අ.....අන්න බස් එක....යමු..." අම්මා ගිය පසුපසින් ගොස් මාත් අසුනකට ගොඩ වුණා .නමුත් අම්මා අසුන්ගත් අසුනට පිටුපස අසුනේ ....මට ඕන උනේ නිදහස් වෙන්න...හෙමින් සීරුවේ වටපිට බලපු මං හෙවුවේ ඒ රුව....හ්ම්ම්.....පේන මානෙක නෑ ...හිතට දැනුණේ සතුටක්....

හිතේ තිබුණේ නොයිවසිල්ලක්...ඔහු කී දේ බලන්න......දැන් තමයි හොඳම වෙලාව.ඇසිල්ලකින් සයිඩ් බෑගයේ  පුංචි පොකැට්ටුව ඇරපු මං දැක්කේ පුංචි චිට්  එකක්...මම ඒක ඉක්මනින් දිගහැරියා.

0760000009
call or msg me..plz
I'm wishmitha

ලියලා  තිබුන විදිහෙන්  කලබලයෙන් ලියු බවක් පෙනුණා .මගේ කට කොනකට හිනාවක් ආවේ ඇයිද මංදා ....මම ඉක්මනින් බැලුවේ මං තනියම හිනාවෙනවා කවුරුත් දැක්කද කියලා..නෑ .බසය රත්නපුර නැවතුමෙන් සෙමින් ඉදිරියට  ඇදෙනවා..මම ජනේලයෙන් එපිට අරමුණක් නැතිව නෙත් යැව්වේ චිට් එක පරිස්සමට පොකැට්ටුවට දාලා ඉවරවෙලා....බසය ඉදිරියට නැවතුම පිටුපසින් ඇදුනා......

"විශ්මිත......!"..... ඔවු....ඒ ඔහු තමයි.බසය රවුමෙන් පිටවෙන්නට හැර ඔහු නැවතුම මැද්දෙන් ඇවිත්...මගේ දිහාව හිනාවීගෙන බලන් ඉන්නවා.මට හිනා ගියේ ඉබේටමයි..."පිස්සු කොල්ලෙක්" මට හිතුනා .

මම ඒ ඇස් මගහැරියා ...නමුත් ,හිත කිවුවේ ඒ දිහාවම බලන් ඉන්න කියලා .හිතට තරවටු කරපු මං ඒ ඇස් මගහරිම්න්ම  උන්නා .බසය ඔහු නොපෙනෙන දුරකට ආවාට  පස්සේ මට මතක් උනේ උදේ අම්මත් එක්ක රණ්ඩු වුණ  හැටි.

"මොන විකාරයක්ද මේ...අර අපලලු ...මේ අපලලු ..,කොඩිවින කරලලු...එක පාරක් බෙරයක් විතර සුරයක් එල්ලුවා ..මේ සුර ටිකේ බරට කොයිවෙලේ හරි බෙල්ලත් ගැලවිලා යනවා." මම එහෙම කියෙව්වේ අදත් දෙහි කැපිල්ලක් කියලා උදේම මහවලතැන්නේ දේවාලේ මාවත් ඇදගෙන ආපු තරහට.ඒත් ඉතිං දැන් තරහා හොරු අරං ගියා වගේ...මක් උනාද මන්දා .

                                      ~~~~~~~~~~~~

ගෙදර ආපු වෙලාවේ ඉඳන් කල්පනා වෙන්නේ විශ්මිත ගැන..මොකද කරන්නේ....මැසේජ් එකක් දානවද...?ඕන නෑ ...මොකටද එක අතකට.මගේ හිත විටින් විට එක එක දේ කීවා .

"නිල්මි.....එහා පැත්තේ ගෙදර කොටහලුවක්ලු....."

"හෑ ....................අපේ සිඟිති?" මම ඇහුවේ ඇඳෙන් බැහැලා  එහා ගෙදරට දුවන ගමන්...

"කොහෙද උඹ දුවන්නේ..? මං ආවේ ඒ පළාතට යන්න එපා කියන්ඩ....,ඔය සුරේ බල බිඳෙනවා ..මළ කිල්ලට අහුවෙන්නත් එපා කීවා ඇහුනේ  නැද්ද ?" අම්මා පුපුර පුපුරා කෑ ගහනවා.මම හිටි තැනම පුටුවකට වැටුනේ හිතේ තියන කේන්තියෙන් අම්මව රිද්දන්න බැරි කමට

                             ~~~~~~~~~~~~~~~

සති අන්තේ  මම ටවුමට යන දවස්.මගේ මැහුම් කෝස් එක ඉවර වෙනකම්ම මට ඒක සාමාන්‍යයි .වෙනදා මගේ වටේ ඉන්න යාලුවෝ පෙම්වතුන් එක්ක මල් පාරේ ගිහින්.. හුදෙකලා වෙච්ච මම  ෂෙඩ් එක ළඟ කෙටි පාරෙන් ඇවිත් ධර්මපාලේ පහු කරගෙන හෙමින්  සීරුවට කහ ඉර පැනලා බස් නැවතුම පැත්තට යමින් උන්නා ..අතරමගදී ඇස ගැටෙන්නේ උපකාරක පන්ති යන ළමුන්.ඒ  අතරේ හමුවන තරුණයෙක් දෙන්නෙක් මොනවදෝ කියනවා ඇහුනත් මම නෑසුන ගානට ගියා.

 "ආ....නංගි ...බොමුද සීතල වතුර වීදුරුවක්.." මගේ ඉස්සරහටම හමු උන පිරිමි ළමයෙක් එහෙම ඇහුවේ මම ඉහලන් යන රෝස පාට කුඩේ යටින් එබිලා.නෑසුන විදිහට යන්න උත්සහ කලත්,පදික වේදිකාවේ යකඩ වැටට අත තියලා ඔහු මට බාද කළා.මම බැලුවේ ඔහුගේ මුහුණ..

විශ්මිත.......! "

මට ඉබේටම කියවුණා ..

"නම මතකයි එහෙනම්.....ඇයි ඉතිං කෝල් නොකළේ?" ඔහු මගේ කුඩේ ඇතුලටම රිංගුවා.

"මට යන්න දෙන්න..." මට ඕන උනේ ඔහුගෙන් මිදෙන්න.මම බලෙන්ම ඔහුව තල්ලු කරගෙන ඉක්මනින් යමින් හිටියා.

"අද අනිවාර්යෙන් මට මැසේජ් කරන්න..නැතුව ඊළඟ දවසේ පැනල යන්න හිතන්නෙපා..." විශ්මිත කෑ ගහලා කියද්දී මට පුදුමත් හිතුණා .විශ්මිතගේ පැහැදිලි ඇස් ඔහු මට ලං වෙද්දී මම හොඳින්ම දුටුවා.ඒත්  ඒ ඇස්වල තියන හැඟීම හරියටම තේරුම්ගන්න මට තවමත් බෑ .විශ්මිතට තියෙන්නේ හරිම පැහැපත් දුඹුරු හමක්.කොහොමත් පුංචි දවස්වල ඉදන්ම මම ආස කලේ සුදු හම  තියන අයට වඩා දුඹුරු හම තියන අයට . ඒ නිසාමදෝ මන්දා මට විශ්මිත ගැන යම් ආකර්ෂණයක් ඇත්තේ.

ගෙදර ආපු වෙලාවේ ඉදන් සැරින් සැරේ විශ්මිත මගේ හිත අස්සේ හොල්මන් කරන්න අරං ...මට මතක් වෙන්නෙම ඔහුගේ පෞර්ෂය.ඒ දිලිසෙන ඇස් වල තිබුණ කාන්තිය.ඒ කළු පාට ඇස් එක්ක ගැලපෙන දුඹුරු පැහැපත් හම ..ඇත්තටම අයිති කරගන්න තරම් ආස හිතෙන  කොල්ලෙක්...ඒ හැමටත් වඩා ඔහුගේ දඟකාරකම.මගේ හිතේ ඇඳුන චරිතයමයි...අයිති කරගන්න තරම් වටිනා කමකුත් ඔහු තුළ ඇති.... 

අම්මා මේ ටිකේම එහා ගෙදර.මට යන්න විදිහකුත් නෑ .ගොඩක් පාලුයි."ම්ම්.....විශ්මිත මේ වෙලාවේ මොනවා කරනවා ඇද්ද....නිකමට වගේ මැසේජ් එකක් දැම්මොත්...." මං පොකැට්ටුවෙන්  චිට් එක අතට ගත්තේ ඔහුගේ ප්‍රතිචාර කොහොම වෙයිද කියලා හිතමින්.."මටත් පාලු එකේ ඔන්නොහේ ඕන එකක් කියලා මැසේජ් එකක් දානවා."

දැන් මොනවද මං කියන්නේ.....කල්පනා කලත් දෙයක් ඔලුවට ආවෙම නෑ ...මම කළේ  එයා මට දීපු චිට් එකේ තිබුණ දේ ඒ විදිහටම මැසේජ් කරපු එක.

0760000009call or msg me..plz
I'm wishmitha

හරි....මැසේජ් එක සෙන්ඩ් වෙලා ඩිලිවරි රිපෝට් එකත් ආවා ..ඊළඟට ජංගම  තිරය දිහා නොයිවසිල්ලෙන් බලා සිටියේ ඇඳ උඩ එහෙට මෙහෙට පෙරලි පෙරලි...හරියටම විනාඩියකින් පිළිතුරක් ආවා ..

"hmm....mama band1e inne ane

thawa tikakin msg karannam" 

මගේ හිතට දැනුණේ මම නිකං පාච්චල් උනා වගේ හැඟීමක්...මම හිතුවේ වෙනස් විදිහේ උණුසුම් ප්‍රතිචාරයක් ගැන.ඒත් ....ඔහුට මාව ඒ තරම් ගානක් උනේ නෑ .."ගොන් හරකි....මී දෙන..."මම මටම බැනගත්ත .

හවස මල් කඩලා පහන තියලා පොතක් බලන්න ගත්තා ...."සුළඟ වගේ ඇවිදින්.." පොත පුරාම ගලාගෙන යන්නේ නව යොවුන් ප්‍රේමය.වැඩිමල් යුවතියකට පෙම් කරන පෙම්වතෙක්......ජිවිතයට සමීප බවක් පොත ඇතුලේ තියන නීසා ආසාවෙන් කියවගෙන ගියා ..

ජංගම දුරකතනය සංඥා දෙන්න ගත්තා ..කෙටි පණිවිඩයක්....!

ithin mk?

ඒ විශ්මිත....,අඩුම තරමේ සොරි කියලවත් නෑ ...මගේ හිතට ආවේ තරහක් 

"ai ahanne...awith karala dennada?"

මගේ පණිවිඩයක් එන තෙක් නොයිවසිල්ලෙන් ඉන්නවා කියූ ඔහු දැන් හැසිරෙන විදිහ..."SmS යවන්න ගිහිං මං කරගත්තු  මෝඩකම..."මටම හිතුණා .

ona nam barikamakuth ne miss

මේ පණිවුඩ එවන්නේ මම නොවන වග හැගෙන්න මම වෙනස් විදිහකට පණිවුඩ යැවුවා.දැන් මට අවශ්‍ය ඔහුගෙන් ගැලවෙන්න.

 "ochchara peranna epa machan

uba voice1wath ahuwada? "

uba kauda kiyapan?

kohenda A chit1 ?

විශ්මිත ඇත්තටම මං  කොල්ලෙක් කියලා හිතුවා වගේ..ඒ පාර ටිකක් නිහඬව ඉඳලයි පිළිතුරු එවුවේ..මතුපිටින් සුන්දරව පෙනුනට ඔහු එතරම් සුන්දර චරිතයක් නොවේ යැයි  මට හැඟුණා . 

"A kella bima daddi man ahindagaththa ban

me puluwannam reload1k dapanko"

මම පරණ පුරුදු සැහැල්ලුවෙන් කාලය ගෙවුවා .

~~~~~~~~~~

ඉරිදාවේ පුරුදු විදිහට මැහුම් පන්තියට ගිහින් ගෙදර එන්න මං නැවතුමේ...,මම හිටියේ රත්නපුර,නිවිතිගල නැවතුමේ යකඩ බටයකට හේත්තු වෙලා.මාව පහු කරගෙන යන දහසක් දෙනා අතරේ අමුතු හුරු පුරුදු බවක් මගේ ඉස්සරහින් ගිය තරුණයෙකුගේ චායාවෙන් දැනුණත් මම ඒ ගැන නොතකා මගේ පාඩුවේ උන්නා.ඒත් එක්කම වාගේ මගේ ජංගම දුරකථනය නාද වෙන්නට ගත්තා .දුරකථනය බෑග් සාක්කුවෙන් ගෙන එහි තිරයට නෙත් යොමා  බැලුවිට සත්තකින්ම මා කලබල වුණා .මන්ද යත් ඒ ඇමතුම විශ්මිතගෙන්  නිසා .ඇමතුමට පිළිතුරක් නොදීම නැවත බෑගය තුළට දුරකථනය දමාගත්තත් අනිවාර්යෙන්ම විශ්මිත කොහේ හෝ හිඳ මා දෙස බලා සිටින බව මට විශ්වාසයි..මම ඉක්මනින් වට පිට බැලුවා ....."හරිනේ..අර ඉන්නේ කණුවකට  මුවා වෙලා...." මගේ බැල්මෙන් මිදෙන්න දෝ මන්දා ඔහු මුණෙන් බාගයක් පොතකින් වහගෙන මගේ ඇස්  දිහාම බලන් උන්නා .ඉක්මනින් නිවිතිගල බසයකට නැගගත් මම ඔහුගෙන් පලා ගියා.ඒත්....ඔහු මගේ ලඟට එන්න උත්සහා නොකළේ ඇයි  කියන දේ තවමත් මම කල්පනා කරනවා..

ගෙදර ආ විගස මං දුරකථනය අතට ගෙන බැලුවා .හරිනේ...කෙටි පණිවිඩයක් තියනවා...

"thawath boru karanna epa,

oya koheda giye ada?"

මට තවත් හංගන්න දෙයක් නෑ ..මාත් ඔහුට පිළිතුරු දුන්නා .එතැනින් ඇරඹි මිතුදමක් සෙමින් ඉදිරියට ඇදුනා.නමුත්...ඔහුගේ ඇස් මායිමට නොයා ඉන්න මම ලොකු උත්සහයක් ගත්තා .ඔහුගේ හිතේ මං වෙනුවෙන් ආදරයක් ඇති බව මට විශ්වාසයි...නමුත් ඔහු ගැන මට ඇත්තේ වෙනස් හැගීමක්...

"ඉරිදා ඔයා ක්ලාස් ආවේ නැද්ද " ගොඩක් දවස්වලට විශ්මිත මගෙන් අහන්නේ..මම නැවතුමට නෑවිත් නැවතුමට පිටුපසින් රවුමෙන් එන බස්වල එල්ලිලා ගෙදර එන බව නොදැන..එහෙම වෙලාවට කටට එන පිළිතුරක් දීල මම විශ්මිතව මග හරිනවා...

"I love you.."

විශ්මිතගෙන් කෙටි පණිවුඩයක් ආවේ  නොහිතපු විටෙක...

"epa"

මට වෙන කියන්න දෙයක් හිතාගන්න බැරි වුණා ..

"ei nilmi oya mage adare epa kiyanne?"

"mata adarayak thiyana nisa"

"deiyane kohomada nilmi mn

oyawa amathaka karanne"

"kohomahari"

"mata oya nethuwa jiwath wenna be.

oya mage nilmi..

mama kohomada oya wena kenekge

wenawa balan inne?"

"plz...mawa therumganna,adin passe 

magen oyata msg nathiwei"

"oyath mathaka thiyaganna..adin passe

oya nisa mage jivithe wenas wei"

 ඊට පස්සේ විශ්මිතගෙන් කිසිම ප්‍රතිචාරයක් තිබුණේ නෑ .කොහොමත් විශ්මිත ඕනෑවට වඩා බැගෑපත් වෙන චරිතයක් නොවන විත්තිය මං දැනන් හිටියා ..මම ටිකක් රෑ වෙන්න ඇරලා විශ්මිතගේ යාළුවා ලක්ෂාන් ට ඇමතුමක් දීලා විශ්මිත ගැන බලන්න කියලා කීවේ හිතේ පුංචි චකිතයක් ඔහුගේ අන්තිම කෙටි පණිවිඩයත් සමගම ඇතිවෙලා තිබුන නිසා.

ලක්ෂාන්  කියපු විදිහට විශ්මිත කොහේ නමුත් මත් පැන් බොන තැනක සිටි බව දැනගන්නට ලැබුණා .

 මම ඒක ඇසුන සැණින් විශ්මිතට ඇමතුමක් ගත්තා ..මද වෙලාවකින් ඔහු කතා කළා .

"හෙලෝ නිල්මි කතා කරන්න ඉතිං ...හෙලෝ.....නිල්මි.....කතා කරන්ඩෝ...."

මම තවදුරටත් නිහඬව අහගෙන උන්නා ..පසුබිමෙන් බීමත් පුද්ගලයන් ගේ සිංදු  කීම් , නොයෙක් තට්ටු කිරිලි ආදී ශබ්ද ඇසෙන්න වුණා ..මං විශ්මිතගෙන් දැකපු පෞර්ෂත්වය මිරිඟුවක්...මට මහා අපුලක් දැනෙන්න ගත්තා ..කෙල්ලෙක් කැමති උනේ නැති පලියට එහෙමත් බොනවද? ප්‍රශ්නවලට බෝතලෙන් විසඳුම් හොයන්න යන පිරිමි  මට එපා උනේ මගේ අප්පච්චිගෙන්..

"මට ඔයාව ඇහෙන්නේ නෑ රත්තරනේ..මං පාටි එකක ඉන්නේ.....හෙලෝ....මං කියන දේ අහන්නකො ...මාත් එක්ක කතා කරන්නකෝ ඔයා ....හෙලෝ...මං ඔයාට ආදරෙයි...අයි ලව් යූ නිල්මි..මං තියනවා ඔයා කතා කරන්නේ නෑනේ..." විශ්මිත කියවගෙන කියවගෙන ගිහින් ඇමතුම විසන්දි කළා .

මම ආපහු විශ්මිතට කෙටි පණිවිඩ නොයවාම උන්නා.විශ්මිත මට කරදර කලෙත් නෑ .දවස් දෙක තුනකට පස්සේ දවසක හවස 6.30 -7.00 පමණ වන විට නැවත විශ්මිතගෙන් ඇමතුමක්..

"හෙලෝ නිල්මි...අනේ මගේ රත්තරනේ මාව මේ තත්වෙන් ගොඩගන්න..මාව ජිවත් කරවන්න පුලුවන්නම්.."

"අනේ...විශ්මිත...ඔයා  ගෙදර යන්න දැන්...." මට විශ්මිත කියන දේවල් අහන් ඉන්න හයියක් නැති තැන මම කිවුවා...හිතේ සියුම් වේදනාවක් එහා මෙහා යනවා.. විශ්මිතට ආදරේ කරන්න බලාපොරොත්තුවක් මගේ හිතේ ඇතිවෙලා තිබුණේ නෑ ..

 ටික වෙලාවකින් විශ්මිතගෙන් කෙටි පණිවිඩයක්...!

"me ahinsaka adare ai oyatama lan

une Nilmi?"

"I'm sorry wishmitha...mata oyata

msg nokara inna thibuna"

"ne Nilmi ...eda man oyawa dakka wele

nodekka wage giya nam me mukuth ne"

ඇත්තටම මගේ හිත රිදුණා ..මහා  වරදකාරී හැගීමකින් මගේ හිත පිරිලා ගියා .ගිය දේ අලි ඇත්තු ලවාවත් ආයේ ගෙන්න ගන්න බැරිලු.අන්තිමට ඉතිරි උනේ විඳවීමක් විතරයි.අද ආයෙත් විශ්මිතගෙන් ඇමතුමක්...

"හෙලෝ නිල්මි...අහගෙන ඉන්න නිල්ම් මං  කියන දේ ..."

'දෙයියනේ....අදත් බීලා ...." මගේ හිතේ තිබුණ වේදනාව තවත් පෑරිලා විසිරුණා .

"මං  ඔයා  වෙනුවෙන් ගොඩක් ඉවසුවා  නිල්මි..ඔයාට මගේ ආදරේ නොදැනෙන්න ඇත්තේ මං ඔයා ළඟ නොහිටපු නිසා වෙන්න ඇති..ඔයාට මේ ආදරේ එක විහිළුවක් වෙන්න ඇති...ඒත් ...මට? මන් ඔයාට මෙච්චර ලං උනේ ඇයි කියලා මට තේරෙන්නේ නෑ  නිල්මි...දැන් ඔයාව මට මගේ හැම හුස්මක්ම නිල්මි...හැම හුස්මක්ම....! ඔයාව මට මොකක් නිසා මගේ ජිවිතේට කොහොම ලං උනාද දන්නෑ  නිල්මි..ඔයාව මට හම්බවුණේ මගේ ජිවිතේ කොතනකට අරං යන්නද කියලා මට හිතා ගන්න බෑ නිල්මි....මං ඔයා ගැන ගොඩක් හීන මැවුවා  නිල්මි..ඒත්  නිල්මි අද......? ඔයා .....? ඔයාට තේරුම්ගන්න බැරිවුණ මගේ ආදරෙන් මං පළිගන්නවා නිල්මි .......මං  පළිගන්නවා."

මගේ ඇස් අගින් කඳුලක් වැටෙද්දී කිසිත් නොකියාම මම දුරකථනය විසන්ධි කළා.

ඒත්....විශ්මිත නැවත ඇමතුම් කළා....

"ඇයි  රත්තරනේ කට්  කරන්නේ? තව පොඩ්ඩක් අහන් ඉන්න රත්තරනේ...තව එකම එක දෙයක් ඔයාට කියන්න ඕන නිල්මි මට...මන් අඬ අඩා  හරි අද ඒක ඔයාට කියනවා නිල්මි...මං ......මං  නිල්මි මාව මේ ලෝකෙට බිහිකරපු අම්මාව මගේ ඇස් දෙකෙන් දැකලා නෑ නිල්මි....මගේ රත්තරං අම්මව මට අද ගොඩක් මතක් උනා නිල්මි...ඒ අඩුව මට අද ගොඩක් දැනුණා නිල්මි....මන් දන්නේ නෑ ඒ ඇයි  කියලා ..මට ගොඩක් වේදනා දෙනවා නිල්මි මේ ජිවිතේ...මට ඉක්මනටම මේ ජිවිතේ අන්තිම මොහොතට ලඟා වෙන්න තියනවා නම්..."

දැන් ඇති විශ්මිත....ඔය හොඳටම ඇති...මට ඒ තරම් ලං වෙන්න කලින් ඔයාට මං  ගැන හොයලා බලන්න තිබුණා ...ඔයා  ඉස්කෝලේ යන ළමයෙක්...මම ඔයාට වඩා වැඩිමල්...අනික මම ටැමිල් ගර්ල් කෙනෙක්....මගේ අම්මා සිංහල තාත්තා ටැමිල්...ඔයා  ගෙදරට කොහොමද ඒවා කියන්නේ? ඔයා  හිතනවද ඒ ටික කිවුවම මට කැමති වෙයි කියලා ....ඔය හැම දේකටම වඩා මට ,මගේ ජිවිතේට ආදරයක් තියනවා...වෙනස් නොවෙන ආදරයක්...! මම ඒ ගැන ඔයාට කිවුවා කලිනුත්...හරියටම තව මාස 3 කින් අපි මැරී  කරනවා..
දැන් ඔයා මාව තේරුම්ගන්න...ප්ලීස්...."

පසුදින උදයේම විශ්මිතගෙන් කෙටි පණිවිඩයක්....

"Nilmi....mata den aherune...mama

clz yanna hadanne"

ඒ මට ඔහුගෙන් ආ අවසාන කෙටි පණිවිඩය...!

"දුක නැති ආදරයක් මේ ලෝකේ නෑලු..
ඔබ කවදාවත් මට හිමිවෙන්නේ නෑලු..
හිත කියනවා තව ජීවත්වෙන්නට බැලූ...
ඔබ ලං නොවුනානම් නෑ මේ දුක පාලු.."

~~~~~ 

නිසල සිත් මල - 7

මෙතෙ ක්  කතාව කෙටියෙන්  ~

අ.පො.ස. සා/පෙ. සමත් වී උසස් අධ්‍යාපනය ලබන්නට යන විශ්මිට අලුත් පාසලේදී හමුවන හොදම මිතුරිය චමිලා.මිතුරා විරංග.පාසලේදී සිදුවන කම්කටොලු අතර , චමිලා හදිසියේ අසනීප තත්වයකට මුහුණ පානවා ....විශ්මිගේ ආදරණිය නැන්දණියගේ පුතු නිර්මල පො.වී.කා . බලකායේ සේවය කරද්දී ත්‍රස්ත ප්‍රහාරයකට මුහුණ පා තුවාල ලබා රෝහල් ගත කරනවා..

සම්පුර්ණ කතාව පහත ලින්කු ඔස්සේ බලන්න..

 
1  2  3  4  5 
6

 
සුභද්‍රා..........කොල්ලා කලබල වෙලාවේ එතනට ගිහින් තියනව..එයත් එක්ක ගිය තුන් දෙනෙක්ම නැතිවෙලාලු..මගෙ කොල්ලා හොස්පිටල් ගෙනිහිං...අයියා විස්තරේ දැනගත්තු ගමන් පිටත් උනා..මාත් මේ ලොකු පුතා එක්ක යන්න කියලා හදන්නේ..අනේ සුහද්‍රා.....' තම එකම අයියාගේ බිරිඳ හඬා වැටෙද්දී සුභද්‍රාට ඉවසාගත නොහැකි විය.සුභද්‍රා නිර්මලට ඇලුම් කළේ තම කුසින් වැදූ දරුවෙකු ගානටය.

"සුදු දූ...අයියට ඇහැරවන්න...., අපිත් යන් සුදු අයියා බලන්න.." සුභද්‍රා කීවේ සාංකාවෙන් බලා උන් අත බලා සිටින විශ්මිගේ ඔලුව අතගාමිනි.

තාත්තා ඇහැරවන්න ඕන නෑ...අපි යමු ..යමින් ගමන් කතා කරලා විස්තරේ කියමු.. නැත්නම් තාත්තා ඔක්කොටම වඩා කලබල වෙයි...' සුභද්‍රා දමිත්ට කීවේ විශ්මි ඔහුව ඇහැරවාගෙන ආ පසුවය.

විශ්මි නාන කාමරයට වී කල්පනා කරන්නට වූයේ විරංගට මේ බව කිව යුතු බවයි.නැතිනම් පසු දින ඇය නැති වූ වහා ඔහු තමන්ව සොයන්නට ඉඩ තිබෙන බව ඇය සිතුවාය.චමිලා උනත් තමන් නොගියහොත් වරදවා සිතන්නට බැරි නැත.ඒ නිසාවෙන් ඇය විරංග අමතා සියළු විස්තර කීවාය.චමිලා බලන්නට යාමට නොහැකි වීම ගැන ඇයට අවංක සිත් තැවුලක් විය.විරංග දුරකථනය විසන්ධි කිරීමට පෙර ඇයට කියූ වදන යළි ඇගේ මතකයට නැගුණි. "කොහේ ගියත්, මොනවා කරත් පාඩම් වැඩ ටික හරියට කරන්න.එතන තමයි අපේ අනාගතේම තියෙන්නේ" විරංග කියුවේ සැබවින්ම සත්‍යක් බව ඇයට හැඟුණාය.

'අම්මෙ..........පව් අම්මෙ චමිලා........මට බලන්න යන්න වෙන්නෑනේ...ඊයේ ඩොක්ටර්ලා බලන්න දුන්නෙත් නෑ..මට දුකයි...' විශ්මි කීවේ රත්නපුර දෙසට ධාවනය වෙමින් තිබූ කාරයේ නිහඬ බව දුරලමිනි.

'මොනවා කරන්නද ළමයෝ කරදර එන්නේ කියලා නෙවෙයිනේ...ඔයා විරංගට කියන්න විස්තරේ...එයා කියාවිනේ...' සුභද්‍රා කීවේ පිටුපස ආසනයේ සිට ඉදිරිපස ආසනයේ උන් විශ්මි දෙස බලමිනි.

'න..නංගී............ඇයි චමිලා නංගිට මොකද වෙලා තියෙන්නේ?' අයියා මදක් කලබල වී එසේ ඇසුවෙන් යමක් මතකෙට ආ විශ්මිට සිනා ආවත් ඇය ආයාසයෙන් එය මැඩගෙන කතා කළේය.විශ්මි සියල්ල අයියාට කීවාය.අයිය්ගේ මුහුණ අඳුරු වී යනු විශ්මිට මනාව දැකගත හැකි විය.තමන් දැන දැනම කළේ මෝඩ වැඩකැ'යි ඇයට කල්පනා විය.

'ඇයි මට ඒ ගැන කිව්වෙ නැත්තේ......කලින් කිව්වා නම් මාත් යනවනේ බලන්න...' දමිත් කතා කළේ කනගාටුව මුසු හැඟීමකිනි.

අයියාගේ සිතේ චමිලා ගැන ආදරයක් ඇති බව විශ්මි දැනගත්තේ දැනට මාස කිහිපයකට කලිනි.ඒ දමිත්ගේ කාමරය අස් පස් කරන විටදී දමිත් අතින් ලියැවුනු කවියක ඈ ගැන සටහනක් තබා තිබුණු නිසාවෙනි.ඔහුට තම නැගණියගේත් ඇයගේත් මිත්‍රත්ත්වය පළුඳු වේ යැයි බියක් සිතෙහි විය.

සොරි අයියා.........මට ඒක අමතක උනා...."  විශ්මි කීවේ  සැබවින්ම සිදු වුණ කාරණාව ය .

දමිත් ගේ ජංගම දුරකථනය නාද වනවාත් සමගම ඔහු කාරය මාර්ගය අයිනට කොට නැවතීය . කුඩා වතුර බෝතලය අතට ගත්  ඔහු වතුර උගුරු දෙක තුනක් ගිල දමා ඇමතුමට පිළිතුරු සැපයුවේය.ඇමතුම නිර්මලගේ පියාගෙනි. ඔහු පැවසූ පරිදි නිර්මලව අනුරාධපුර යුධ හමුදා රෝහල වෙත යොමු කරවනු ඇත.මිහින්තලයේ පුංචි උන්නේ වාසනාවට යැයි  විශ්මිට හැඟුණේ දමිත් විස්තරය දෙදෙනාට කීවාට පසුවය.

 මිහින්තලයේ රාත්‍රිය ගත කළ  විශ්මිත්, පවුලේ අයත් පසුදා පාන්දර යුධ හමුදා රෝහල වෙත ගියෝය.ලොකු මාමා දුන් තොරතුරු අනුව නිර්මල උන් තැන සොයාගැනීම එතරම් අපහසු නොවීය .නිර්මලගේ  වෙඩි වැදුන කකුල අවාසනාවන්ත අයුරින් නිර්මලගෙන්  වෙන් කර තිබුණි .දෑස්  අදහාගනු නොහැකිව ඒ දෙස බලා  සිටි විශ්මිගේ දෑස්  වලින් කඳුළු කැට රූරා වැටුනේ නිමක් නොමැතිවය.කවදාවත් කඳුළු තෙත් කර තිබෙනු නොදුටු ලොකු මාමාගේ පවා දෑස්  අග කඳුළු රැඳී තිබෙනු දුටු විශ්මිට වාවාගනු නොහැකිව හැඬුම් ආවාය.විශ්මි කල්පනා කළේ  සුදු අයියාගේ අනාගතය කෙසේ විසඳේ ද යන්නය.

සුදු අයියාට සෑහෙන කාලයක් ප්‍රතිකාර ලබන්නට වෙන බව විශ්මිට හැඟී ගියාය.එහෙන් චමිලාට කුමක් සිදු වුවාදැයි දන්නේ ද නැත.දැන් සුදු අයියා දමා යන්නට ඈ ට සිත හදාගන්නට බැරිය.ඒ නිසාවෙන්ම ඈ මිහින්තලයේ නවතින්නට තීරණය කළා ය."ඉස්කෝලේ, පාඩම්, පංති .....කමක් නෑ මම ඒවා සුදු අයියා  වෙනුවෙන් කැප කරනවා..,දැන් රිවිශන්නේ ..කොහොම හරි තියරියෙන් ගොඩ යනවා...පාස් පේපර් තියනවනේ.." විශ්මි දුර දිග කල්පනා කළා ය.අඩුම තරමේ මාස දෙක තුනක් වත් ඔහු ළඟ තමන් සිටිය යුතු යැයි ඈ සිතුවාය.

දැන් විශ්මිගේ ජිවිතයේ පළමු තැන සුදු අයියාගේ  සැප දුක් සොයා බැලීමය.,මාස  දෙකක් රෝහලේ නේවාසිකව සිටි ඔහුව විජේසේකර  මිහින්තලයේ නවත්වාගෙන ප්‍රතිකාර සඳහා රෝහලට රැගෙන යාම යි සිදු කළේ .විශ්මි විසි හතර පැයේම  ඔහු ගැන සොයා බැලිය.විශ්මිගේ පාඩම් වැඩ වලට ඈ ඔහුව හවුල් කර ගන්නීය.ඔහු ප්‍රශ්න අසන විට ඈ පිළිතුරු දෙන්නීය.වැරදුන විට ටොකු පහර ද ලබන්නීය . නිර්මලව සනසන්නට, ඔහුගේ ගිලිහුන මානසිකත්වය යථා  තත්වයට ගන්නට ව්ශ්මි බොහෝ වෙහෙසෙයි.

විශ්මි නිර්මල පසුපසම වැටී සිටියා මිස විරංග ට ඇමතුමක් දෙන්නට පවා සිතුවේවත් නැති බව ඇය කනගාටුවෙන් සිහි කළාය .දැන් චමිලාද සුව අතට හැරී ඇති බව ඇය  සතුටින් සිහි කළා ය.චමිලාත් ,විරංග ත් දැන් එකට පාඩම් කරනවා ඇති,ලයිබ්‍රි  යනවා ඇති ..."විශ්මි තමාත් ඒ දෙදෙනාත් කළ  කෙළිලොල් දගකාරකම් මදකට සිහියට නංවාගෙන සිතුවාය.සතුටු වුණා ය.විශ්මි වහා චමිලාගේ නිවසේ දුරකථනයට ඇමතුම් කළාය .එහෙ ත් එම මොහොතේ එය ක්‍රියා විරහිත කර තිබුණි. නැවත  නැවතත් උත්සහ කළද පලක් නොවූයෙන් ඇය විරංග ගේ නිවසට ඊ  ළඟ ඇමතුම  ගත්තාය.දුරකථනය නාද වෙනු ඇසීම විශ්මිගේ සතුටට හේතු විය.

"හෙලෝ.....' පිළිතුරු ඇසුනේ පිරිමි හඬකිනි.නමුත් ඒ විරංගගේ හඬ නොවේ..

අංකල් ....විරංග ඉන්නවද ?' විශ්මි ඇසුවේ අනිවාර්යෙන්ම ඒ විරංගගේ පියා  විය යුතු බව දන්නා නිසාය.

ආ...දුව.....! ,විරංග මල ගෙදරක ගිහින්නේ.....ඔයා එයාගේ හෑන්ඩ් ෆෝන් එකට ගන්න ...' විරංග ගේ පියා ඇය ව හඳුනා ගත්තේ නැත.

"හෑන්ඩ් ෆෝන් ? අප්පටසිරි කොල්ල දියුණුවෙලා " විශ්මි යටින් සිතමින් "අංකල්  නම්බර් එක දෙන්නකෝ එහෙනං " කියා එය ඉල්ලාගෙන එම අංකයට ඇමතීය .

 හෙලෝ....." කාලයකට පසුව ඇසුන විරංගගේ හඬ වෙනදා නොවෙන තරම් වෙනසක් ඇතැයි  ඇයට නිකමට මෙන් සිතුණි .

විරංග.....මං ......"

විශ්මි.....ඔයා ඇයි  කෝල් එකක් වත් නොදුන්නේ.." විශ්මිට කතා කිරීමට අවස්ථාවක් නොදීම විරංග කතා කළේය.

"අනේ මං  කතා කරන්න හිටියේ....ඒත් ...දවසින් දවස ඒක පහු වුණා ..සොරි  විරංග...ඒක  නෙවෙයි , කොහොමද චමිලට ?"

"ඒ ගැන මං  කොහොමද ඔයාට කියන්නේ විශ්මි...?" විරංග කීවේ කනගාටුව මුසු ස්වරයකිනි.

"ඒ කිවුවේ.......?" විශ්මි ඇසුවේ කලබලයෙනි.

"අපි දෙන්නව පාට පාට හීන ලෝකවලට....එක්කගෙන ගිහිං ...අපිව සතුටු කරවපු...අපිව හිනා ගස්සපු එයා....අපිව දාල  ඒ හීන  ලෝකෙට ඇත්තටම ගියා  විශ්මි....ඇත්තටම ගියා..." විරංග බිඳුණු හඬින්  ඒ ටික කියද්දී විශ්මිගේ වාවාගත නොහැකි කඳුළු දෝර ගලන්නට විය.

"ම..ම... තාම  මිහින්තලේ....,මගේ රත්තරං  අයියා මේක දන්නවද විරංග?" විශ්මි කතා කලේ විනාඩි ගානක නිහැඬියාවකින් පසුවය.

"ඔවු විශ්මි....මං  එයා  පස්සෙන්ම ඉන්නවා..., ඔයා  ඒ ගැන වැඩිය හිතන්න එපා..මේ දැනුත් මාත් එක්ක ඉන්නේ "

"මං  අදම එනවා විරංග .....මට දුක......එයාව යන්න කලින් එක මොහොතක් බලාගන්න බැරි වුන එකට...,එක වචනයක්....එයත් එක්ක කතා කරන්න බැරි වුන එකට...කවදද මේක උනේ විරංග?"

"ඊයේ හවස.....බොඩි එක ගෙනාවේ අද පාන්දර....,එයාට  හැදිලා තිබුණේ  කාලකන්ණි  කැන්සර්  එකක් විශ්මි..., ඔයා  එන්න විශ්මි..මට දෙයක් තියනවා ඔයා ආවට  පස්සේ කරන්න..."

"දෙයක්.............?"

"ඔවු......විශ්මි.......ඉක්මනින් එන්න......"