නිසල සිත් මල

පෙර දින විනෝද චාරිකාවෙන් පසු ඇය නිවසට පැමිණියේ රාත්‍රී 12.30 පමණ බව ඇයට යාන්තමට මතක තිබිණ.ඇස් පොඩි කරමින් ඇය බිත්තිය මත ඇති ඔරලෝසුව වෙත දෙනෙත් යොමු කරවීය.ඇය නිදා උන් වෙලෙහි මව තුන් හතර වරක්ම ඇයගේ කාමරයට එබී බලාගිය බව ඇය දැන සිටියේ නැත.සුභද්‍රා නැවත තම දියණියගේ කාමරය වෙත පැමිණියේ මෙවර නම් ඇයව ඇහැරවාගහ යුතු යැයි සිතමිනි.

'සුදු දූ .....................නැගිටින්න....දැන් ඇති ඔය.............'

සුභද්‍රා පැමිණ දියණිය කිති කැව්වාය.

'අනේ අම්මා........'

ඇය එවර මැසිවිලි නගමින් නැගිට්ටේය.

'මමනේ ට්‍රිප් එක ගියේ........මටනෙ අමාරු..! අම්මා හරි නරකයි ..., අයියට නම් ගෙදර ඉන්න දවසට  දවසම උනත් නිදියන්න දෙනවා..'

ඇය නලවමින් කියන ආකාරය දෙස බලා සුභද්‍රාගේ මුවගට සිනහවක් නැගුණේය.සුභද්‍රා ඉවත බලා සිනාසෙමින් බොරු තරහක් මැවීය. 

'ඒ උනාට ගෑනු ළමයි එහෙම නිදියන්න හොඳ නෑ..'

සුභද්‍රා කී දෙය අසා ඇයට ඇද කරමින් විශ්මි ළිඳ දෙසට දිව යන්නට විය.ඇය යන දෙස බලා සුභද්‍රා සතුටු වීය.මෙතරම් සුන්දර දියණියක් සිටීම පිලිබඳව එක අතකින් සතුටු වූ සුභද්‍රා තවත් විටෙක ඇය පරෙස්සම් කරගැනීම පිලිබඳව බියපත් විය.

පෙර දින චාරිකවේ දී සිදුවූ සිදුවීම් ගැන සිතමින් විශ්මි ළිඳ ළඟ වාඩි විය.ඇය සාමාන්‍ය පෙළ සමත් වූයේ ගමේ පාසලෙනි.එයින් උසස් ලෙස සමත් වීමට හැකියාව තිබූ ඇය නගරබද පාසලකට යාමට වරම් හිමි කරගත්තේය.එයින් ඇය ආශා කළපාසලකට යාමට ඇයට හැකි විණි.ඉතාමත් ජනප්‍රිය පාසල් රැසක් මධ්‍යයේ ඇය ආශා කලේ තම ගමේ පාසලෙන් පසු සුමන විද්‍යාලයට ඇතුළත් වීමටය.මෙයට මුලදී සුභද්‍රා අකමැති විය.තම දියණිය ජාතික පාසලකට යොමු කරවා ගැනීමට තිබියදී මේම පාසලට මෙතරම් ආශාවෙන් යන්නට තනන්නේ කුමක් නිසාදැයි ඇය තම පියා සමග කියනු විශ්මිගේ  කනට වැටුණේ වරෙක නොවේ..එහෙත් තම දියණිය ආශාවෙන් යන්නට උත්සහ කරන තැනට යන්නට දීම හොඳ යැයි තාත්තා කී විට විශ්මිගේ සිතේ මලක් පිපුණි.

ඉන් පසුව පාසලට ඇතුළත් වූ දා පටන් ගෙවුන අවුරුදු එකහමාර කල්ප කාලයක් සේ ඇයට දැණින.ඇය සිතුවාටත් වඩා ඇයව ආදර්යෙන් පසලේ යෙහෙළියන් පිළිගත්තේය.එහෙත් පිරිමිළමුන්ගෙන් නම් බේරී සිටීමට ඇයට නුපුළුවන් වීය.නම ,ගම අසමින් සිංදු කියන්නට නටන්නට කියා ඇය වටා කොල්ලන් බුරුතු පිටින් රොක් වෙද්දී ඇයට ඉබේම හැඬිණ.එවිට වටේ සිටි කොල්ලන් එක එක දේ කියුවේ කරන්නට දෙයක් සිතාගත නොහැකිවය.

'අනේ.........මෙයා දැන්ම අඬනවනේ .......'

'ඒක තමයි අපි මුකුත් කිවුවෙත් නෑ....'

'අනේ පලයං බං යන්න ....ගෑණු ඔහොම තමයි..,දැං අහිංසාක පාට්.. තව ටික දවසකින් අඩි දහයක් උඩින්..ඇඬුවට අපිට කමක් නෑ කියනවා තමුසෙගෙ නම..?'

උසට සරිලන මහතකින් හෙබි කඩවසම් තරුණ ළමයා උණ බටයක් අතේ තියාගෙන එසේ කියද්දී ඇයට ඉබේම නම කියවිණ.

'විශ්මි චමුදිකා..'

'මොකක්? ඒක යස නම..! මේක නම් ගොම සෙන්ට්‍රල් ගිය බඩ්ඩක් මචං....පේන්නැද්ද නමවත් හරියට කියාගන්න බෑ..හරියට නම් කියනවා, මුල අකුරුවල තේරුමයි එක්ක..!'

එවර නම් ඇය බොහෝ බිය විණි.මෙතරම් කඩවසම් කොල්ලෙකුට මෙතරම් රළු වචන නොගැලපෙන බව ඇය සිතින් සිතීය.අනෙක් කොල්ලන් වටවී සිටිනවා මිස හිනා වෙනවා මිස මොනවත් කියන්නේ නැත.මොහු පමණක් මෙතරම් දරුණු ඇයි දැයි ඇය සිතුවේය.ඇය සම්පූර්ණ නම කීවේය. 

'සමරවික්‍රම ආරච්චිලාගේ විශ්මි චමුදිකා සමරවික්‍රම...'

'ඇ.................ත්............තද?මම ඇහුවෙ නෑනේ....නෑ නේද මචං..? මෙයාගේ මහා ලොකු නම! '

එක අතකට මෙයාගේ ගොන් පාට් වැඩියැයි විශ්මි යටින් සිතුවේය.


'මෙහෙ එනවා.....මෙහාට එනවා. ...' ඔහු නැවත ගෝරනාඩුවකය.එසේ ඈ කළු ලෑල්ල වෙත රැගෙන ගියේය.ඒ පසුපස කොල්ලන් බුරුත්තද විත් ඩෙස් පුටුවලට තට්ටු කරමින් වාඩි විය.විශ්මිගේ යෙහෙළියක් හා තවත් යෙහෙළියන් පිරිසක් දැලේ එල්ලී බලා සිටිනු විශ්මි අහම්බෙන් දුටුවේය. 'අනේ අපිටත් කරන්න දෙයක් නැහැනේ ' වැනි හැඟීමක් ඔවුන්ගේ දෙනෙත්වල විය.ඇයගේ දෙනෙත් යොමු වී ඇති ඉසව්වට තරුණයාගේ නෙත් යොමු විය.

"උඹලා මොනවද ඔතන කරන්නේ ........? පලයල්ලා පංතියට.." තරුණයා කී සැණින් කෙල්ලන් අතුරුදහන් විය.

'ඒයි කෙල්ලේ..............'

ඉවත බලා සිටි විශ්මිට ඔහු කතා කලේ එලෙසිනි..

'තෝ හරි වදයක්..! මෙහෙ වරෙං..........." එවර ඇයට පෙරටත් වඩා සැර දැමුවේය.ඔහු කළු ලැල්ලේ යමක් ඇන්ඳේය.ඒ කුරුල්ලෙකු සහ ඉටි පන්දමකි.දැන් තරුණයා කියවාගෙන යයි.

'මේ මොකාද...........? කපුටෙක්..ඔහුම උච්ඡාරණය කරයි..
මොකාද?' ඇයගෙන් අසයි...

'ක....පු....ටෙ...ක්...' ඇය කී ආකාරයට වටේ උන් පිරිස එක වර සිනාසෙන්නට විය.ඒ සිනා හඬින් ඇය ගැස්සී ගියේය.

'හරි.....කපුටෙක් තමා... ක.....පු.....ටෙ.....ක්.... නෙවේ හරිද....
මේ මොකද්ද......ඉටි පන්දමක්......'

'පත්තුකරපු ඉටිපන්දමක්..........මොකද්ද?' යලි ඔහු ඇසීය.

' පත්තුකරපු ඉටිපන්දමක්...........'ඇය එවර ඉක්මනින් කියාගෙන ගියේය.

'රයිට්....දැන් තියනව ඔයාට කරන්න වැඩක්......හරිද...?
හරිද?' ඇය නිහඬව සිටි බැවින් ඔහු නැවත ඇසීය.තදින් ඇසීය.

'හරි...........'ඇය අසරණව කීවේය..

'මේකයි......මේ ඉටිපන්දම නිවලා ....මේ කපුටාව එළවන්න ඕනේ..'

'දෙයියනේ කොහොමද ඒක කරන්නේ....? කරන්න පුළුවන් දෙයක්ද මේක...ඇය සිතුවේ ඉතා බියපත්වය.
දෙකෙන් එකක්වත් අල්ලන්න බෑ ...මැකෙයි...ඔහොමම කරන්න ඕනි..හරි ...දැන් පටන්ගන්න.'

ඇයට කරකියා ගත හැකි දෙයක් නොවීය.ඇය අසරණව බලා සිටියේය.නොදැනිම දෙනෙතෙන් කඳුලු කැට කිහිපයක් කඩා හැලුණි.ඒ කඳුලු පිස දා ගත් ඇය අසරණව ඔහු දෙස බැලීය.

'ඇයි නංගී........ ඔයා තොත්ත බබාද ආ...දන්නැද්ද ඉටි පන්දම් නිවන්නයි කාක්කො එලවන්නයි....ඒකත් කියලා දෙන්න ඕනද......කියලා දෙන්නද කියන්නේ..........'

ඇයට තවත් හැඬිණ.

'අනේ පව් විරංග මේ කෙල්ල..අපි යවමු....මේකි අහිංසකයි බං....පව් බං...පිරිස අතර සිටි එක් කොල්ලෙකු කීවේය.

'පව්.......? තෝව රැග් කරනව මං....තොට බලං ඉන්න දුක ඇති..සුදු මූණක්නේ.....ඔය අඬන්නෙ කපටිකමට... අහිංසක පාටට හිටියට මුංම තමයි උඩ යන්නේ...'

'හ්ම්...දැන් කරනව.....! ආයේ මාව තරහා ගස්සගන්න එපා තමුසෙ...'


දෙයියනේ දැන් මෙහෙමනං මෙයාට තරහා ගියාම කොහොම ඇද්ද....ඇය යටින් සිතුවේය..දැන් කරන්නේ කුමක්දැයි ඇයට සිතා ගත නොහැකි විය.ඇය අසරණව බලා සිටියේය.

'මේකිටනම් හරියන්නෑ.....ඊළඟට කියන්නෙ කුණුහරප...ඉටිපන්දම නිවනවා...කියලා දෙන්න ඕන නෑනේ පිඹිනවා...'

මේ මොනවද මේ කියන්නේ , පින්තූරෙකට පිඹින්න මට පිස්සුයෑ..." එසේ සිතූ විශ්මිට සිනහවක් නැගිණි..

'නංගී....මං තමුසෙට ආයේ කියන්නෑ...ඉටි පන්දමට පිඹලා ෂෝ ෂෝ... කියලා කපුටාව එලවනවා..හිනා උනොත් රැග් එක වැඩි වෙයි..ආ.....මේ බොහොම හොඳින් කියන්නේ නංගි....'

ඇය ඉටි පන්දමට පිඹ කපුටාට ෂෝ ෂෝ ....කීවේ බැරිම තැනය.එවිට වටේ සිටි පිරිස මහා හඬින් සිනා සීය.

එක්වරම සිනා හඬ නැවතී මහා නිහඬතාවයක් ඇති විය.සිදු වූයේ කුමක්දැයි වටහාගත නොහැකිව විරංග වට පිට බැලුවේය....

'දෙවියනේ..................පිනා.........!' විරංග සිතුවේ කරගන්න්ට දෙයක් සිතාගත නොහැකිවය.




පසු සටහන = මේක මම ටිකක් දිගට ලියන්න ඉන්න කතාවක්....ඉතිං මෙගා වලට අකමැති අය අමාරුවේ දාන්න අදහසක් නැති නිසයි කීවේ කලින්ම..කැමති අය ඉස්සරහට කියවගෙන යමු..අනිත් පෝස්ට් අතරේ සමබරව කතාවත් අරගෙන යන්න තමයි අදහස...එහෙනම් ස්තුතියි මාව කියවන ඔයාලා හැමෝටම...පටා...........න් ගමු :D