නිසල සිත් මල 11

පසුගිය කොටස්..

1  2  3  4  5  6   7  8  9   10  

විශ්මිත් විරංගත් ඉරිදා උදෑසනින් පැල්මඩුල්ල නගරය කරා යෑමට නිවිතිගලින් බසයකට ගොඩවී තිරිවානකැටිය හන්දියෙන් බැසගත්තෝය.

"ඔයා උදේට කාලද ?" විරංග විශ්මිගෙන් ඇසුවේ මොනවා හෝ බඩට දමාගන්නට උවමනා වී තිබුණ නිසාවෙනි.

"ඔයාට බඩගිනී නේද?මාත් අම්මගේ වදේට තේ එක යන්තම් බීපු ගමන්"


"මොනාහරි කමු...යං "  විරංග කීවේ "රුසිරු" අවන්හල පැත්තට ඇවිද යමින්.

පුංචි අවන්හලේ කොනක තිබූ මේසයක අසුන්ගත් දෙපල කට්ට සම්බල් සමග උණු උණු ආප්පත්,බිත්තර ආප්පත් රස විඳිමින් උන්නෝය.

"දිලංකලගේ ගෙදරත් යනවද ...?" විශ්මි ඇසීය 

"නෑ ....දිලංකයත්  හසිනිලගේ ගෙදරට ඒවි.."

"හ්ම්ම්...." උණු කෝපි  කෝප්පයක් තොලගාමින් උන්  විශ්මිට අහම්බෙන් මෙන් යාබද අසුනේ උන් තරුණයා දෙස බැලුණි.විරංගට සමාන්තරව යාබද මේසයේ අසුනක උන් ඔහුගේ දෙනෙත විශ්මිගේ දෙනෙත හා ගැටුනේ ඇසිල්ලකිනි.හදවතට දැනුන අමුතු ,වෙනස් හැගීමක් එක්ක ඇය, ඇයට දැනුණ මහා අපහසුතාවයකින් මිදෙන්නට බොහෝ වෑයම් කලාය.

නැවත ඒ දෙස දෑස් යොමු නොකරවා ගන්නට ඇය වග බලා ගත්තේ තම සිතට තරවටු කරගනිමිනි.

"මොකද මැඩම් ...කොෆී කප් එක  දිහා බලාගෙන භාවනා කරනවද?" විරංග ඇසුවේ දඟකාර විශ්මිගේ නිහඬ බව නිසාය.

"නෑ ....ඔයා බීලා ඉවර වෙනකම් හිටියේ..." 

අවන්හලේ බිල ගෙවූ විරංග විශ්මිත් සමග ඉන් පිට වෙන්නට සැරසුණි.තවත් වරක් හැරී ඔහු දෙස බලන්නට සිත් වු නමුත්  විශ්මි ඔහුගේ සොඳුරු සිනහව හිතේ ඇඳගනිමින් පිටව ගියේ ඔහු දෙස නොබලාමය.

තිරිවානකැටියේ සිට පැල්මඩුල්ලට යන තෙක්ම විශ්මිත් විරංගත් අතර වැඩි කතා බහක් නොවීය.

"මේ නිහඬ බව බිඳින්න - තව මොනවහරි කියන්න"

විරංග කීවේ  විශ්මි බසය තුළ කතාවක් නැතිව වීදුරුවෙන් එපිට බලා යන විටකය.සිනාසුන විශ්මි කතාවකට මුල පිරීය .

"ඔයාට මතකද අර රුසිරු එකේ හිටපු බෝයි?"

"ම්ම්....මොන බෝයිද..... අ..අ...අ ...??? " විරංග ඇසුවේ සැහැල්ලුවෙන් හිනා වෙලා.

"අර එහා ටේබල් එකේ ඔයා හිටපු පැත්තේ වාඩිවෙලා හිටියේ...."

"අර.....ස්කයි බ්ලු ටී එක ඇඳලා හිටියේ...එයාද ?"

"හ්ම්ම්..."

"ඉතිං ....?"

"එයා මගේ දිහා අමුතුවට බැලුවනේ  ..."

"හෑ .....එවෙලේ කියන්න එපැයි ,දෙනවනේ හොම්බට..." විරංග කීවේ හිනාවෙන ගමන්.

ඊට සිනාසී ප්‍රතිචාර දැක්වූ විශ්මි ඉන් එහා දෙයක් විරංග සමග නොකියා උන්නාය.පැල්මඩුල්ල නගරයෙන් බැසගත් දෙදෙනා රජමහා විහාරයට ඉතා ලඟින් පිහිටි හසිනිගේ නිවසට ගොඩ වුවෝය.දෙදෙනාව සෙනෙහසින් පිළිගත් හසිනිත් ඇගේ මවත් ආගන්තුක සත්කාර අඩුවක් නොමැතිව ඉටු කළෝය.දිලංකගේ පැමිණීමෙන් පසුව පිරිස රජමහා විහාරය වන්දනා කර දිවා අහාරය සඳහා නැවත හසිනිගේ නිවසට පැමිණියෝය.

"අයියලා දෙන්නා ඉන්න තිබ්බේ....එහෙනම් අමුණේ යන්න තිබ්බා" හසිනි කීවේ කෑම කන අතරවාරයේ.විශ්මිට මතක් උනේ වැරදී ගිය ඇමතුම.ඔහු සිටියා නම් තමන්ට අපහසුතාවයක් දැනෙන්න තිබුණා යැයි ඇයට සිතුණා .

"ගොඩක් දුරද මෙහෙ ඉඳන්? " විරංග ඇසුවේ අමුණ ගැන කලින් අසා තිබුණත් එතැනට නොගිහින් තිබු බැවින්.

"එච්චර දුරක් නෑ ....අයියලා හිටියා නම්නේ ඉතිං හොඳ මේ ගමනට.." හසිනි කීවාය.

"මෙයා මොකද අද ටිකක් සයිලන්ට් වෙලා ඉන්නේ..?" දිලංක ඇසුවේ විශ්මිගේ වෙනසක් දුටු නිසාවෙන්.

"ආ ...එයාට එද්දී මගදි  හොල්මං වෙලා..කොල්ලෙක් දැකලා ...." විරංග කීවේ ඔච්චමට සිනාසෙන ගමන්


"හෑ ...මොකද්ද මොකද්ද ඒ කතාව?" දිලංක අසද්දී විශ්මි කට කොනකින් ලැජ්ජාශීලීව සිනාසෙන්නට වුණා.

"ඔය බොරු බං ..." විශ්මි කීවේ නෝන්ඩියෙන් මිදෙන්නටය.

"දැන් කෝ මේ පොඩි අයියා ...?" විරංග ඇසුවේ විශ්මිගේ හිතේ ඇති ගැටලුව හඳුනාගත් නිසා.


"එයාට අද ඕඩර් එකක් ....අද නැකත් දවසක්නේ...රත්නපුරේ ගියා.." 

"එයා ....මොනාද කරන්නේ?" විරංග ඇසීය.

"එයා කරන්නේ ඩෙකරේෂන්..පෝරු සෙටිබැක් එහෙම.." 


"ශා ....කලාකාරයෙක්.....,හොඳයි හොඳයි අපටත් ඕන වෙයිනෙ ඉස්සරහට.."   දිලංක කතාව අසා හිඳ මැද්දෙන් පැන්නේය.

තවත් සුළු වේලාවක් හසිනිගේ නිවසේ රැඳුණු දෙදෙනා නිවසින් පිටව ආවේ හසිනිටත් ,ඇගේ මවටත් ආගන්තුක සත්කාරවලට ස්තුති කරමිනි.