සඳට ආදරේ මල මම

හත්දොහේ බෝධි පූජා පින්කමේ හයවෙනි දවස අද.මයුරි වේලාසනින්ම මල් කඩලා මල් මාලා අමුනලා කොඩි වැල් මහලා තිබ්බා.පස්සේ අම්මා ගිලන්පස දැහැත් පුජා හදාගෙන එනකං මයුරි අල්ලපු ගෙදර පුංචි එකාවත් අඬගහන් බෝධියට ගියා .යමින් ගමන් පාර දෙපැත්තෙ තියන මල් ගස් වල පිපිච්ච මල් හිනා වෙවී "අනේ මාවත් කඩන් යන්න" කියලා වගේ බලන් ඉන්න ලස්සන මල් කඩලා අරන් ලොකු වට්ටිය පුරවගත්තා.

බෝ කොල හැමතැනම වැටිලා.අදත් බෝධි පූජා තියන්න කවුරුත් ඇවිත් නැති හැඩයි.මල් ටික මල් ආසනයෙන් තියලා බෝධි ගෘහය ඇතුලත අමදින ගමන් පුංචි එකාට මල් වට්ටි ටික සෝදන්න දුන්නා.හැමදාමත් බෝධි ගෘහයට ආපුවහම දැනෙන අමුතු පහන් සිතුවිලි වලින් මයුරිගෙ හිත පිරිලා ගියා.ඒ හැඟීමට මයුරි හැමදාමත්  ආසයි.

මල් ආසනය පිරිසිදු කරලා මයුරි බෝධිය වටේ හැලිල තියන කොල අහිඳලා දැම්මා, ඒ කරලා මිදුල අමදින්න එනකොට පුංචි කොලු වට්ටි පැත්තකින් තියලා වතුර ටැප් එක ලඟ හොඳටම මඩ කරගෙන දඟලනවා.එයාට රජ මගුල් වගේ.හතිය තියන හින්දා ගෙදරදි වතුර අල්ලන්නවත් තහනම්.මෙතන තහංචි දාන්න කවුරුත් නැති හන්දා නිදහස අසීමිතව බුක්ති විඳිනවා.

"තරිඳු..............! ඔයාට වතුරෙ දඟලන්න හොඳ නෑ නේද?යන්න ඔය ඇති වට්ටි ටික හේදුවා.අර මල් ටික බිම වට්ටන්නෙ නැතුව අහුරන්න."මයුරි මිදුල අමදින ගමන් කිවුවා.

ඒත් එක්කම බෝධියට තවත් පිරිසක් බෝධි පූජාවක් තියන්න ආවා.ආවේ මැදි වියේ කාන්තාවක් සමග තවත් පුංචි දැරිවියක්.මයුරි ඇයත් සමග අහින්සකව සිනාසුනා.දැන් ඉතින් පුංචි එකා මල් අහුරනවා බොරු " මයුරි සිතුවා.

පුංචි ළමයි ලොකු මිනිස්සු වගේ නෑ .යලුවෙන්න ත්ප්පර ගානයි ඕනි ඊට පස්සෙ සෙල්ලම තමයි.ලොකු මිනිස්සුන්ගෙ හිත් ඉරිසියාවෙන් දුශ්ටකම් වලින් පිරිලා.පුංචි උන්ගෙ වගේ සිරියාවෙන් ලොකු මිනිස්සුන්ගේ ඇස් දිලිසෙන්නෙත් නෑ.වට්ටිවලට මල් අහුරන ගමන් මයුරි හිතුවා.

මල් ටික අහුරලා ඉවර වෙද්දි අම්මත් බෝධියට ආවා.මයුරි අම්මාත් එක්ක එකතු වෙලා මල් මාලා කොඩි වැල් එල්ලලා, ඖෂධ පූජා තියලා ,ගිලන්පස දැහත් ආදියද සකස් කරලා බෝධි පූජාව ට අවශ්ය සියල්ල කරලා ඉවර වෙලා බෝධින් වහන්සේ පැනින් නහවලා බෝධි ගෘහයේ පැදුරක්  එලාන වාඩි වුනා.

තරිඳු අනිත් පුංචි එකී එක්කලා දුව පැන දඟලලා මයුරි ලඟට ඇවිත් වාඩි වුනා.ඒ වෙනකොට පුංචි එකීගෙ අම්මත් හඳුන්කූරු පහන් කපුරු ආදිය දල්වලා සියල්ල අවසන් කරලා ඇවිත් පැදුරක් එලාන මයුරිලාට ඉස්සරහින් වාඩි උනා.ගමේ බෝධිපූජා කටයුතු කරාපු ,කරන මල් එතනා හාමි සුදු පිරුවටින් සැරසිලා බෝධියට අතුල් උනා.දැන් තියෙන්නේ බෝදි පූජා කටයුතු පටන් ගන්න.

නංගිගෙ පූජාව හෙටින් ඉවර්යි නේද? මල් එතනා හාමි ඇහුවා.

ඔවු හෙටට හත් දොහයිනේ අක්කේ..

හ්ම්ම්... හෙට මම හොඳට ශාන්තිය කරලා දෙන්නම්කො...පුලුවන්නම් පලතුරු පූජාවකුත් ලැහැත්ති කරගන්ටකො නංගියෙ...ඒක වඩා හොඳයිනෙ.

"හා ...........මං ඒක සූදානං කරගන්නං"මයුරිගේ මව පිලිතුරු දුන්නා

කෝ පුතා ආවෙ නැද්ද? එතනා හාමි ඒ ඇහුවෙ බෝධි පූජාවට ආපු අනිත් ඇත්තිගෙන්

"එනවා එතනා හාමි නැන්දේ....... දැන් මග එනවා ඇති "ඈ පිලිතුරු දුන්නා.

හා..... එහෙනං එතකං අපි පූජාව කරගෙන යං...

එතනා හාමි තෙරුවන් සරනේ සියල්ල පිහිටුවලා පූජාව ඉදිරියට අරගෙන ගියා.එතනා හාමිට අනුව ගාථා පාඨ කියමින් උන් මයුරිගේ හිත එකවර මෝටර් සයිකලයක හඬින්  විසිරිලා ගියා.මයුරිගේ ඇස් යොමුවුනේ බෝධි ගෘහයේ දොරටුව දිහාවට.කඩවසම් තරුනයෙකුගේ ඇස්  තමා දෙසටම යොමු වෙලා තියනවා මයුරි දුටුවා.ඒ ඇවිත් ඉන්නේ අද බෝධි පූජා තියන අනිත් නැන්දාගේ පුතා වෙන්න ඇති කියලා මයුරි හිතුවා.මල් ආසනයට වැඳලා ඔහු  නැන්දා ලඟින්ම වාඩි උන පසු ඇගේ සිතුවිල්ල තහවුරු වුනා.බෝධි පූජා ගාඨා කියන අතරවාරයේ  තමන් ඉදිරියේ මුහුණට මුහුණලා ඉඳගෙන සිටින තරුණයා තමන් දෙස පමණට වඩා බලනවා යැයි මයුරිට තෙරෙන්න මහා වෙලාවක් ගියේ නෑ.ඒ හේතුව නිසා මයුරි ඔහු දෙස නොබලාම උන්නා.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

අද බෝධි පූජාවේ අවසාන සත් වන දිනය.මයුරි වෙනදා මෙන්ම පුංචි එකා එක්ක බෝධියට පිටත් උනා.වෙනදාට ඇරලා නැති බෝදි ගෘහය ඇරලා තියනවා දැකලා මයුරිට පුදුම හිතුණා.සාමාන්යෙන් බෝධි පූජාවක් පටන්ගන්නේ 6.30=7.00 වගේ.මේ වෙද්දි  වෙලාව පහට වත් නෑ.මයුරි කලින්ම බෝධියට එන්නේ අස් පස් කරලා දාන්න ඕන නිසා,.මයුරි බෝධියට ඇතුල් උනා.පුංචි එකා දුවගෙන ගිහින් "මයුරි අක්කේ ...........මං මල් වට්ටි සෝදනවා." කියලාවට්ටි ටිකත් අරන් ටැප් එක ලඟට දිව්වා.

"ආ ........අදත් ඔයාගෙ ගෑණු ළමයා ඒවි..." මයුරි බෝ කොළ ඇහිඳින ගමං තරිඳුට කිවුවා. පුංචි එකා ලැජ්ජාවෙන් දිවත් එලියට දාගෙන ඇඹරුනා.

එහෙනං මට සෙල්ලං කරන්න පුලුවං..." පුංචි එකා කිවුවා.

හ්ම්ම්....

එහෙම කියලා ඉදලත් අරගෙන ඉස්සරහා අමදින්න ගෘහය වටෙන් ඉස්සරහට ආපු මයුරි දැක්කේ පුරුදු ඇස් දෙකක්! "එහෙනං මෙයා තමයි අද බෝධිය ඇරියේ......මෙයා මොකද මෙච්චර වේලාස්සනින් ඇවිත් .....! "මයුරි කල්පනා කලා.මයුරි මයුරිගේ පාඩුවේ මයුරිගේ වැඩ ටික කලා..

විකුම් හිත යටින් හුඟාක් හීන දැක්කා.ඔවු .....ඒ තරුණයා තමයි විකුම්! විකුම්ගේ හිත ඇදිලා යන තරමේ අහින්සක ගැමි කමක් මයුරිගේ තිබුණා. දෙපතුල ලඟට දිගට ඇඳලා උන්නු ලස්සන සුදු දිග සාය හරි මැද්දට වැටිලා තිබුණ දිග කොණ්ඩය ඇයට ආභරණයක් උනා.ඒ අහින්සක කම ගැමි කම තමන්ගේ හිතේ ඇඳිලා තිබුන හීන කුමාරිගේ නේද කියලා විකුම්ට මයුරිව පෙනෙන හැම මොහොතකම හිතට දැනුණා.මයුරි තමන්ව දුටු මොහොතේ ඉඳන්ම නොදැක්ක ගානට ඉන්න හදන්නෙ ඇයි කියලා විකුම් කල්පනා කලා.හීන පොදි හුඟාක් හිත යට තියාගෙන අද මයුරි හමුවෙන්න ආපු එක තේරුමක් නෑ වගේ කියලා විකුම්ට හිතුනේ  ආ වෙලාවේ ඉඳන් මයුරි විකුම්ව ගනණ් ගත්තේ වත් නැතිනිසා.ඊයෙ මයුරිව දුටු පසු විකුම් සිතාගත්තේ අද මයුරි හමුවන අවසාන දිනය විය හැකි නිසාත් තමන් හෙට දිනයේ නැවත කොලඹ ගිය පසු නැවත කිසි දිනෙක ඇයව හමු නොවන්නට ඉඩ ඇති නිසාත් ඇය හා කෙසේ හෝ කතා කළ යුතු බවයි.

චූටි බබෝ අද අම්මා එන්නේ නැද්ද ඔයාගේ ...? විකුම් පුංචි එකාව කතාවට අල්ලගත්තා..

අපේ අම්මා නං එන්නේ නෑ ...මයුරි අක්කාගෙ අම්මා තමයි එන්නේ... " පුංචි එකා හුරතලෙන් කිවුවා..

"ඇත්තද?" ................එහෙනම් මෙයාගෙ නම මයුරි. හ්ම්ම්..............ලස්සන නමක්..! විකුම් හිතුවා.

"මයුරිලා ඉන්නෙ මේ ලඟද?" විකුම් පහන් වැටේ පහන් අහුරලා ඒවාට පහන් තිර එලන මයුරි ලඟට ගිහිං කතා කළා.

ම්ම්ම්.........ටිකක් ලඟ...! මහත්තයා කිවුවට දන්නෙ නෑ.. මයුරි කිව්වා.

අපොයි මේ මොකද මහත්තයා කියන්නෙ...? මාත් ඔයා වගේම අහින්සක දුප්පත් අම්මෙක්ගේ පුතෙක්... විකුම් හිනාවෙලා කිව්වා..

මං මහත්තයාව අඳුනන්නෙත් නෑ....එහෙව් එකේ මං වෙන මොනා කියලා කතා කරන්නද?

මම විකුම් ..... නම කියලා කතා කරන්න.

මේ වෙද්දි විකුම්ගෙත් මයුරිගෙත් අම්මලා බෝධියට ආවා. විකුම්ට කතාව වැඩිදුර ගෙනියන්න හම්බුනේ නෑ..පහන් වැට ලඟ පහන් පත්තු කරන මයුරිගේ මුහුණ පහන් එලියෙන් දිලිසෙනකොට පහනකටත් වඩා එලියයි නේද කියලා විකුම්ට හිතුනා..හඳට ආදරේ කරන කඩුපුල් මලක් වගේ හඳේ ලස්සන දිහා බලන් සැනසෙනවා මිසක කවදාවත් ළං වෙන්න බෑ නේද කියලා විකුම් කල්පනා කලා.ඒත් මේ මල නං කොහොමහරි අයිති කරගන්නවා කියලා විකුම් හිතුවා...කොලඹ ගියාට හැමදාම කොලඹ ඉන්නෙ නෑ නේ.ආපහු ගමට ආපු ගමන් මයුරි ඉන්න දිහා හොයාගන්නවා කියලා විකුම් හිතාගත්තා.එතකං මේ ලස්සන රූපෙ හිතේ ඇඳන් ඉන්නවා කියලා විකුම් හිත හදා ගත්තා.

මයුරිගේ අම්මා අවසාන දිනයේ පළතුරු පූජාවත් එතනා හාමි  කියූ ලෙසම සකස් කර ගත්තා.සුපුරුදු විදියට පූජාව ඉස්සරහට අරං ගියා.පූජාවේ අන්තිම දවස හින්දා පිරිත් කියලා දෙවියන්ට පළතුරු පූජාවත් කරලා ඉවර වෙද්දි රෑ 9 ත් පහු උනා.ඒ වෙනකම් විකුම්ලගේ අම්මත් හරිම කැමැත්තෙන් හිටියා.

හැමදාම බෝධි පූජාව අවසානයේ තමන්ගේ පුංචි බෝධි ගෘහයට උදව් උපකාර කරපු ඇත්තන්ට පින් දෙන එක මල් එතනා හාමි ගෙ පුරුද්දක්...! 

"මොකද්ද නංගියෙ පුතාගෙ නම.. හැමදාම බෝධි පූජාව දෙද්දි කිව්වට මට මතක හිටින්නෙ නෑ නෙ " එතනා හාමි කියනවා.

"රුවන් " මයුරිගෙ අම්මා එතකොට උත්තර දෙනවා..

ඒ රුවන් කියන දරුවාට යම් කිසි අපල උපද්‍රවයක් ඇත්නම් සියලු දෙයි හාමුදුරුවන්ගේ පිහිටෙන් ආරාක්ශාවෙන්......" එතනා හාමි මේ විදියට බොහෝ දේ කියමින් සෙත් පතනවා...අවසානයේ... "ඒ රුවන් කියන දරුවා තමයි මේ බෝධියට විදුලි බලය ලබා දුන්නේ...ඒ දරුවාට ඒ කල කුසල කර්මයෙන් නිල් මිණි වන් ඇස් ලැබිලා මතු උපදින................" ඔය විදියට සෙත් පතනවා..කළ ගුණ සැලකීමක් වශයෙන්.

මයුරිලගේ අම්මා පූජා වට්ටියෙන් පළතුරු කොටසක් එතනා හාමිටත් .., විකුම්ගේ අම්මාටත් දුන්නා.හිඳ උන් පැදුරේ කොනක නින්ද ගිහින් හිටපු තරිඳුත් ඇහරවාගෙන පිරිත් නූලකුත් බන්දවගෙන මයුරිලා යන්න පිටත් වුනේ මයුරිගේ අම්මාත් විකුම්ගේ අම්මාත් සුහද යෙහෙලියන් ලෙසින් වෙන්වෙලා.විකුම්ගේ ඇස් නම් තිබුනේ මයුරි ඈතට ගිහින් නොපෙනී යනතුරුම මයුරි ලඟමයි.

මයුරිලා ගියාට පස්සේ විකුම්ලගේ අම්මත්, පොඩි නංගියත් ,විකුම් නුත් එතනා හාමි ලවා පිරිත් නූල් බන්දවා ගන්න සූදානම් උනා.ඒ ගමන් ම විකුම්ගේ අම්මා හිතේ තිබුණ පැනයක් එතනා හාමිට යොමු කලා...

අර දරුවා ලයිට් අරං දුන්නා කිව්වෙ එතනා හාමි නැන්දෙ?

"ආ............... ඔව් , ඒ දරුවා වැඩ කරන්නෙ පිට රටකනේ... ඔය ඇවිත් හිටපු මයුරි කෙල්ල බැඳලා ඉන්නේ ඒ දරුවා තමයි.පිංවන්ත දරුවෙක්! " එතනා හාමි ඒ ටික කිව්වේ විකුම්ගේ අතේ පිරිත් නූල බඳින ගමන්.........!