මා සිතට අහම්බෙන් - 2

පළමු කොටසට මෙතනින් යන්න..

                                                                                                                                                                                                                                                           ඔයාට දුක හිතෙන්නේ මොන උත්තරේට ද ?
මට ඔයාව නැතිවෙන විදිහේ උත්තරේකට...
මම ආදරේ ගැන දන්නේ නැහැ ..මන් ආදරේ කරලත් නැහැ..මන් ඔයාට කැමතියි...!
ඔය කියන්නේ ඇත්තමද..! එහෙම අහද්දී මධුෂ ගේ සතුට ඉහ වහා ගියා කියල සෙනලිට හිතුනා..
හ්ම්ම්....                                                                                                                                                    සෙනලි  ගොඩක් දේවල්  හිතුවේ නැහැ.. මධුෂ ලස්සනයි අහිංසකයි කියල සෙනලිට දැනුනා.. සෙනලි දර්ශිගෙනුයි  මධුෂ එක්ක  පරණ  ඉස්කෝලේ එකට හිටපු නදීගෙනුයි මධුෂ ගැන තොරතුරු ටිකක් දැනගත්ත.. දර්ශි හැම වෙලාවකම  කිවුවේ මධුෂගේ  හොඳ! සෙනලි ගෙදර  ඇවිත් කල්පනා කලා තමන් අද කරපු දේ හරිද කියලා.."අපේ පන්තියේ ගොඩක් කෙල්ලන්ට කොල්ලෝ ඉන්නවා,මමත් එහෙමදෙයක්  කලා  කියල  ඒක  වරදක්  වෙන්න බැහැනේ.." ..මධුෂ මගේ නම් ගම් පවා හොයාගෙන..! පුදුම  කොල්ලෙක්..!     

                                                                                                                                        ඒ හැම  දෙයක්ම හිතන  ගමන් සෙනලිට මතක් උනා  බස් එකේදී  මධුෂ  අහපු කියපු දේවල් . ..                                                                                      කවදද ඔයාගේ උපන් දිනේ?
සැප්තැම්බර් නවය...  සෙනලි පිළිතුරු දුන්නා..
ලබන සතියෙනේ..!
හ්ම්ම්..
එහෙනම් අව්ලක් නැහැ..
ඇයි එහෙම කිව්වේ..
මන් බයේ හිටියේ..
අර මොකෝ...(හිනාවෙලා)
මට වඩා වැඩිමල්ද දන්නේ නැහැනේ ඒකයි...
ඉතින් වැඩිමල්ද?
වැඩිමල් ..මාස 7 ක් ම... ඔයා නෙවේ මම ... "    

අර අහිංසක හිනාවත් එක්ක මධුෂ පිළිතුරු දුන්නා..

                                                                                                           

ඉන් පස්සේ හැමදාම උදේට ඉස්කෝලේ  යනකොටයි එනකොටයි හැමදාම වගේ සෙනලිට  මධුෂව  හම්බ  වුණා.. සෙනලියි  මධුෂයි  කතා බහ කලේ ඔය අතරවාරේ හම්බවෙන මිනිත්තු  කිහිපයක  විතරයි... මධුෂගේ  පාසල තිබුනේ සෙනලිගේ පාසලට වඩා දුරින් නිසා සමහර වෙලාවල් වලදී මධුෂට සෙනලිලගේ ගමේ බස් එකටම එන්න බැරිවෙන අවස්ථා තිබුන.එත් ඒ  වෙලාවට සෙනලි මධුෂ එනකන් බලන් ඉන්නේ නැතුව යනවා.යනවාටත් වඩා දර්ශි තනියම නිසා දර්ශි එක්කගෙන යනවා.."මන් මධුෂ එනකන් ඉන්නම්..!"එහෙම වෙලාවට සෙනලි කියනවා..එත්.."ඒකා කොයිවෙලේ එයිද දන්නේ නැහැ  බන් අපි යමු " කියල ඇදගෙන යනවා.පහුවදාට මධුෂ උදේට බස් එකට  නගින්නේ  මුණ  කොරහක් කරගෙන."මොකද්ද සෙනලි ඔයාට එක විනාඩියක් මන් එනකන් ඉන්න බැරිද?"එහෙම වෙලාවට මධුෂ කියනවා..සෙනලි නිදහසට  කාරණා කියන්නේ නැහැ.සෙනලි තරහ  වෙන්නෙත්  නැහැ .. ඒ වගේම සෙනලිලොකු බැඳීමක් ඇති විදිහට හැසිරෙන්නෙත් නැහැ.සෙනලිට මධුෂව හිටියත් නැතත් ගානක් නැති ගානයි.."අපි දෙන්න කතාකරන්නේ හරියට කපුටෝ නානවා වගේ..!"දවසක් මධුෂ සෙනලිට කිවුවා..  එත්.. සෙනලි  ඒ වගේ දේවල් වලට උත්තර දෙන්නේ නැහැ..මධුෂට සෙනලිව තේරුම්ගන්න ටිකක් අමාරු වුණා..                  

                                                                                                            මධුෂ කොයි තරම් තේරුම් කලත් සෙනලි ආදරේ කරන්නේ කොහොමද  කියල තේරුම්ගත්තේ නැහැ.. ඇත්තටම  ආදරේ කියන්නේ මොන වගේ හැගීමක්ද කියල තේරුම්ගන්න ඒ මොහොතේ සෙනලිට  හැකියාවක්  තිබුනේ නැතිදෝ මන්දා...දවසක් උදේ ඉස්කෝලේ යද්දී "අපි දෙන්න බත් දෙක මාරු කරගමුද?" මධුෂ අහිංසකව ඇහුවා..මධුෂට තිබුනේ හරි අහිංසක ආශාවන්!එත් ඒ දේවල් සෙනලි තේරුම්ගත්තේ නැහැ ..එදා ඒ ඉල්ලීම කරද්දීත් සෙනලි  නිහඩව  හිටියා..සෙනලිට  මධුෂ නොදැක්කා කියල කිසි වෙනසක් තිබුනේ නැහැ..මධුෂ  හදිස්සියේ  වත් පාසල්  නාවොත්  ඇයි කියල හොයන්න සෙනලිට උවමනාවක්  තිබුනේ  නැහැ.. ඇත්තටම සෙනලිට එහෙම ගානක් නැහැ..තව දවසක්  දර්ශි සෙනලිට ඉස්කෝලේ ඇරිලා  ඇඳුම්  වගයක්  ගන්න යන්න  කතා කළා..  "දැන් මධුෂ ආවොත් මග හැරේවි " ඒ වෙලාවේ සෙනලි කිවුවා.."ආවොත් එයා යයි උඹ වරෙන් මාත් එක්ක"දර්ශි බලෙන්ම වගේ සෙනලිව ඇදන් ගියා..එකේ ප්‍රථිපලය උනේ මධුෂ සෙනලි යන්න ඇති කියල හිතාන වෙන බස් එකක ගෙදර ගිහින් පහුවදා සෙනලිට බැනුම් අහන්න උන එක.මේ දේවල් නිසා මධුෂට සෙනලිව  ටික ටික එපා  වෙන්න   ඇති..                                 

                                                                                                              සෙනලි පන්ති යන්න සුදානම් උනේ ගෙදර හදපු කිරිබත් කෑල්ලකුත් කාල..,අද සෙනලිගේ උපන් දිනේ...සෙනලිට අද මධුෂගෙන් තෑග්ගක් ලැබෙන බව සෙනලි දැනගෙන හිටියා..                                                                                                               පන්ති ඉවරවෙලා සුපුරුදු විදිහට සෙනලි ගමේ බස් එකේ  වාඩිවෙලා හිටියා.. ඒ වෙලාවේ මධුෂ මධුෂගේ යාලුවෙකුත් එක්ක බස් එකට  නැග්ග   ..බස් එක යන්නවෙලා තිබුණනිසා ඒක  නතරකරලයි තිබුනේ..!                                                                                                                මන් චුට්ටක් පරක්කු උනා නේද බබා..!මධුෂ හිනාවෙලා   කියන ගමන් සෙනලි ලඟින් වාඩි  උනා..
පරක්කු නැහැ..
මගේ පුංචි කෙල්ලට මන් ප්‍රසන්ට් එකක් ගන්න ගියා...
සෙනලි මධුෂගේ අහිංසක මුණ දිහා බලල හිනා උනා..
හැපී බර්ත් දේ මගේ බබීට..!
මොනවද මේ?සෙනලි මධුෂගේ ප්‍රසන්ට් එක අතට ගන්න ගමන් ඇහුවා..!
පුංචි දෙයක්..මට සල්ලි තියන විදිහට ගත්තේ..ඔයාම බලන්නකෝ..
තැනක් යු .........! සෙනලි කිවුවේ හරිම සතුටින්                                     

                                                                                                              "අද අපි වෙන බස් එකක යමු..මට ඔයත් එක්ක ටිකක් කතා කරන්න ඕනි..!" මධුෂ යෝජනා කලා..එත් සෙනලි ඒකට කැමති උනේ නැහැ.."අපි  මේ බස් එකේම යමු!  මේක  යනකන්  අපි  එලියට  වෙලා  කතාකරමු.සෙනලි එහෙම යෝජනා කලා..කතාකරන්න තිබුන උවමනාව නිසා වට පිටේ අදුරන උදවිය   ගැන නොහිතාම මධුෂ ස්ටෑන්ඩ් එකට වෙලා සෙනලි එක්ක කතා කලා..

                                                                                                        මට මෙහෙම නෙවෙයි සෙනලි..නිදහසේ කතාකරන්න ඕනි..
ඉතින් කතාකරන්නකෝ
ඔයාට පුලුවන්ද අපේ අම්මවත් ආදරෙන් බලාගෙන මාවත් බලාගන්න?
මධුෂ ඇහුවේ අවන්කවම දුර දිග හිතල..එත්..සෙනලි උත්තර දෙන්නේ ඒ තරම් හිතලා නෙවෙයි..
මට පුළුවන්...
අපේ අම්ම කැමති නැහැ කොටට අඳින ,කලිසම් අඳින ගෑනු ළමයින්ට..ඔයා හැමදාම   ඇඳගෙන එන විදිහ දැක්කහම මට තේරුනා ඔයාට නීති දාන්න මට ඕන නැහැ කියල!
හ්ම්ම්...තව මොනවද?
ඒ දේවල් තමයි..!                                                                                
                                                                                                               සෙනලි හවස් අතේ ලොකු වැඩක් නොතිබුන නිසා වත්ත වටේ ඇවිද්දා..සෙනලිගේ හිතට  වරා මලක් වගේ පාවෙලා පාවෙලා යනව වගේ හැගීමක් දැනුනා.හිත එකලස් කරගෙන ඉන්න අමාරු ගතියක් දැනුණා.. මධුෂ දීල තිබ්බ ප්‍රසන්ට් එක හරි ලස්සනයි..හුරුබුහුටියි..!එත් එක්ක ම තිබුන චොකලට් එකෙන් කෑල්ලක් කන ගමන් මිදුලේ තිබුන  බංකුවක  වාඩිවෙලා සෙනලි ගොඩක් දේවල් කල්පනා කලා..සෙනලිගේ හිතට ආවේ මධුෂගේ වචන..සෙනලිගේ පාසලෙන් සංවිදානය කරලා තිබුන දින දෙකේ චාරිකාව යන සල්ලි දුන්න කිවුවහම මධුෂගේ මුණ කලුවෙලා ගියා.."ඔක්කොම කරගෙන ඉවරවෙලා මාත් එක්ක කියන්නේ!"මධුෂ කේන්තියෙන් කියපු හැටි සෙනලිට මතකයි. "අපේ ගෙදරින්   මට යන්න අවසර දුන්නනේ!මන් එතකොට මධුෂගෙනුත් අවසර ගන්න ඕනද?"එහෙම හිතුනත් සෙනලි එක ඇහුවේ නැහැ.. එතනදිත් හිනාවෙලා නිකන් හිටියා...

                                                                                                                                       
ප.ලි =හිතුවට වඩා කතාව දිග වැඩියි...තව එකකොටසකින්  කතාව  නිම කරනවා  කියල  පොරොන්දු  වෙනවා.. ! අනිවාර්යෙන්ම!