සිහින සශ්මික - අවසාන කොටස

1  2  3  4  5

ට්‍රීං ට්‍රීං .................. ට්‍රීං ට්‍රීං............."

සශ්මිකගේ නිවසේ දුරකතනය එක දිගට නාද වෙද්දී එයට පිළිතුරු දුන්නේ සශ්මිකගේ මව..

හෙලෝව්....." 

අනෙක් පසින් දිගු කතාබහක් වන බව සශ්මිකගේ මවගේ නිහඬතාවය කියා පාද්දී ඒ ගැන විමසිල්ලෙන් සශ්මිකගේ ලොකු අක්කා  හිමාලි ද ඒ කිට්ටුවට ආවා.අම්මාගේ මුහුණ අඳුරු වී යනු දුටු ලොකු අක්කා මදක් බියපත් වී කරුණු විමසන්නට වුණා..

ඇයි අම්මා..................? මොකද්ද ප්‍රශ්නේ ? හිමාලි ඇසුවේ අම්මගේ ඇස්වලින් වැගිරෙන කඳුළුවලට හේතුව දැනගන්නට හදිසියෙන් මෙන්.

"අනේ මගෙ අසරණ කොල්ලා........." මවට වචන වලට පෙරලාගත හැකි වූයේ එපමණයි.

"ඇයි අම්මා මල්ලිට මොකද? කවුද කතා කලේ.........?"


"අපි ඉක්මනට හොස්පිටල් යමු ....අනේ ඉක්මනට යමු...." හිමාලිත් මවත් හැඳ සිටි ඇඳුම් පිටින්ම රෝහල වෙත පිටත් වුණා.

සශ්මික උන්නේ වේදනා නාශක වල සැරත් සමග ලොකු නින්දක.අම්මාත් අක්කාත් සශ්මිකගේ ඇඳ ළඟට ආවේ සශ්මිකගේ තුවාල වුන අතත් වෙලා තිබුණ කකුලත් දිහාව බලාගෙන.අම්මා හැඬුම් නවතාගන්නට කොතෙකුත් උත්සාහ කළත් එය කොහෙත්ම කරන්නට බැරි උනා...අම්මාගේ සීතල කඳුළු බිංදු සශ්මිකගේ උරහිසට වැටෙද්දී සශ්මික ගේ ඇස් හෙමින් ඇරුණා.සශ්මික මුල්ම වරට අම්මාගේ කඳුළු වැටෙන මුහුණ දකිද්දී සෙමින් වටපිට බැලුවා.කනගාටුවෙන් තමන් දෙස බලා සිටින ලොකු අක්කාද පරිසරයද දුටු සශ්මිකට සියල්ල පැහැදිලිව මතකයට නැගෙමින් තිබුණා.අම්මා තමන්ගේ හිස අතගානු දැනුණ සශ්මිකගේ ඇස්වලට කඳුළු ඉනුවේ ඉබේටමයි...

"අ ..අම්මේ.........." සශ්මික කීවේ ඇස්වලින් වැටෙන කඳුළු අතරින්..

මගෙ රත්තරං පුතේ" අම්මා ගේ කටින් ජීවිතයේ පළමු වතාවට ඇසුන ඒ වචන තුන සශ්මිකගේ හදවත පතුලටම කිමිදිලා ගියා,එය ඔහුට දරාගන්නට අමාරු හැඟීමක් උනා...හිමාලි මේ අම්මාගේත් පුතාගේත් අනුවේදනීය කතා බහ දරාගන්නට නොහැකිව මෙන් වෛද්‍යවරයා සොයා ගියේ සශ්මිකගේ තත්ත්වය සොයා බැලීමට.

"අ..අම්..මේ........., ඇයි මට මගේ අම්මා වෙනස් කම් කළේ...? සශ්මික උනන කඳුළු ඔහේ ගලා යන්නට හැර කතා කලා..

"රත්තරනේ...............ඕවා කතා කරන්න තැන නෙවෙයි මේ........මගෙ රත්තරන් සනීප වෙලා ගෙදර යමු ඉස්සරවෙලා.." අම්මා කවදාවත් නැති තරම් ලෙංගතුකමකින් කතා කිරීම සශ්මිකට සතුටක් උනා සේම හිතට ලොකු බරක් උනා..

හිමාලි එතැනට ආවේ ඒ අතරතුර...

" මොකද්ද පුතේ ඩොක්ටර් කියන්නේ? මව ඇසුවේ හිමාලිගෙන්...

"මල්ලිට තව දවස් දෙකකින් ගෙදර යන්න පුළුවන් කීවා අම්මේ...අතයි කකුලයි ටිකක් ඩැමේජ්ලු.....වාසනාවට බරපතල දෙයක් වෙලා නැහැලු..' හිමාලි කීවේ සුසුමක් හෙලමින්..

"අම්මා ..........මට අද මේ දැන්ම දැනගන්න ඕනේ...ඇයි අම්මලා අක්කලා මට වෙනස්කම් කරන්නේ කියලා.." මේ ගැන කතා කිරීමට මීට වඩා සුදුසු අවස්තාවක් නොමැති බව සශ්මිකට වැටහී තිබුණා..උණක් හෙම්බිරිස්සාවක් හැදුනත් පැත්ත නොබලපු අම්මා වෙනස් වූයේ මේ අනතුර  නිසා බවත් මේ අනතුර තමන්ගේ වාසනාවට සිදු වූවක් බවත් සශ්මික සිතුවා.

මම කිවුවනේ පුතේ.................ඉස්සෙල්ලා සනීපවෙලා මයෙ පුතා ගෙදර යමුකෝ..." මව නැවත කීවේ මුහුණේ තැනින් තැන ගිය කඳුළු පාරවල් පිස දමමින්..

"බෑ අම්මා........මට දැන් කියන්නම ඕන...." සශ්මික කීවේ නිවසට ගිය පසු තමන්ට ආපහු සුපුරුදු ජීවිතයම ගත කරන්නට වේ යැයි බියෙන්.සශ්මිකගේ පෙරැත්තය නොනවතින බව තේරුණු මව සියල්ල හෙළි කරන්නට වූයේ කඳුළු සලමින්..

පුතා ඉපදෙන්න හිටපු කාලේ අපි ස්කෑන් එකකින් දැනගත්තා අපිට ලැබෙන්න ඉන්නේ පුතෙක් කියලා..ඒ දැනගෙන තාත්තා හරි කැමති වුනා.අක්කලා දෙන්නට පස්සේ අපිට ඔයාව ලැබුණම පව්ලට කිසිම අඩුවක් නෑ කියලයි අපි හිතුවේ.පුතා තමයි අපේ වාසනාව කියලා අපි පුතාට ගොඩාක් ආදරෙන් හිටියා ඉපදෙන්න කලින්..තාත්තා මට කන්න බොන්න කිසිම අඩුවක් කළේ නෑ.මාව ඒ දවස්වල පරිස්සම් කළේ මලක් වගේ.එච්චර සතුටින් හිටපු අපි දෙන්නා...... 

සශ්මිකගේ මව සියුම් ලෙස ඉකි බිඳින්නට වුණා..සශ්මික හිටියේ නොයිවසිලිමත්ව.

ඉතිං....කියන්නකෝ........" සශ්මික කීවා.

පුතා ලැබෙන්න අමාරු වෙලා හොස්පිටල් අරන් යද්දී තාත්තා ගෙදර හිටියේ නෑ.තාත්තා හිටියේ ලොකු වැඩකට ගිහිං.සිරිදාසයි අපේ අම්මයි තමයි මාව හොස්පිටල් ගෙනාවේ.පස්සේ ඔයාව මගේ අතට දෙනවා මට මේ දැන් වගේ මතකයි.මම කීවා සිරිදාසට තාත්තට කෝල් එකක් අරන් දෙන්න කියලා.සිරිදාස කෝල් එක අරං දුන්නා.මම පුතා ලැබුණු ආරංචිය සතුටින් කියද්දී තාත්තා ගිරි යටින් කෑගහලා කීවා "ඔය කාලකණ්ණියා මගේ ගෙදරට ගේන්න එපා කියලා.." එසේ කියූ මව මොහොතක් නිහඬව සිටියා..

"ඉතිං .........තාත්තා ඇයි අම්මේ මට කාලකණ්ණියා කිව්වේ? සශ්මික ඇසුවේ තුවාල වේදනාව යටපත් කරන තරම් ලොකු වේදනාවකින් තෙරපෙන හදවතේ හැඟුම් අතරින්..

"තාත්තාගේ කන්ට්‍රක්ෂන් කම්පනි එකට ලැබෙන්න ගිය කෝටි ගානක ප්‍රොජෙක්ට් එකක් පිටට ගිහින් තිබුණා..තාත්තා දැන් ඉන්න තත්ත්වෙට වඩා දහස් ගුණයකින් ඉහළ හිටපු කෙනෙක් පුතේ..තාත්තා හිතුවේ පුතා ඉපදුනේ එයාට අවාසනාවත් අරගෙන කියලා.ඒ ප්‍රොජෙක්ට් එක නොලැබුණත් හරි, තාත්තා මාස හයක් වගේ කාලයක් ඇතුලත ගොඩාක් පහළට වැටුණා.ඒ හිටපු තත්ත්වෙට එන්න මේ අවුරුදු දා හතටවත් එයාට ආයේ පුළුවන්කමක් ලැබුණේ නෑ.. "

"එච්චරද අම්මේ? " සශ්මික ඇසුවේ මහා කළකිරීමක් හිතේ පුරවගෙන.

"නෑ පුතේ .............ඊට පස්සේ ටික වෙලාවකිං මට ආයෙත් කෝල් එකක් ආවා.ඒ සිරිදාසගෙන්.සිරිදාස අම්මත් එක්ක ගෙදර යද්දී ඇක්සිඩන්ට් වෙලා.අම්මා හිටපු පැත්ත පාර අයිනේ තිබුණ ගහක හැපිලා,සිරිදාස යන්තම් බේරිලා තිබුණා....ඒත්................පුතාව මට ගෙදර එක්ක යන්න උනේ මළ අඳෝනා කෙඳිරිලි විලාප හඬ මැද්දෙන්."

ඒ ටික අහද්දී සශ්මිකට තමන් "කාලකණ්ණි මුස්පේන්තුවකු " බව සශ්මිකටම සිතුණා..අම්මලා තමන්ට මේ තරම් හෝ සැලකුවා එක අතකට ඇති නේදෝ කියා සශ්මිකට සිතුණා..සශ්මිකගේ මුලු හිතම මහා මූසලකමකින් පිරිලා ගියා.සශ්මික තමන් ගැනම පසු තැවුනා..ඒත් දෙය්යනේ ඇයි මටම මෙහෙම දුක් දුන්නේ කියා සශ්මිකට කෑ ගසා අසන්නට සිතුණ ත් සශ්මික වචනයක්වත් පිට නොකර හිටියා..ඔහුටත් නොදැනී ඔහුගේ දෑ ස් වලින් වැටුණු කඳුලු බිඳු කොපමණදැයි ඔහු දැන සිටියේ නෑ.

සශ්මිකගේ මව මෙන්ම පියාද රෝහලේ සිට  නිවසට ආ සශ්මිකට ආදරයෙන් සලකන බව සශ්මිකට දැනෙමින් තිබුණා.අක්කලා දෙන්නා උනත් තමන්ට බත් කවා, නාවා, ඇඳුම් පැලඳුම් සෝදා දී දැන් තමන් සමග කාලය ගත කරනවා වැඩි යැයි ඔහුට දැනෙනවා.සශ්මික ඒ ගැන සතුටු වන තරමටම අතීතය සිහිපත් වීමෙන් සියුම් වේදනාවක්ද ඇතිවෙනවා.

සශ්මික ඇඳ මතට වී කල්පනා කරමින් උන්නේ කෂිනි පිළිබඳව .කෂිනි තමන්ට සිදුවූ අනතුර හෝ කිසිවක් නොදන්නා බව නම් විශ්වාසයෙන්ම සශ්මික හිතුවා..එසේ නොවුනානම් අනිවාර්යෙන්ම ඈ ඔහු බැලීමට රෝහල වෙත එනු නියත බව ඔහු සිතුවා."සමහරවිට මිල්හාන්ට කෝල් කරලා මං ගැන අහන්නත් ඇති- මම කියන්න එපා කීව නිසා මිල්හාන් කියන්න නැතුව ඇති." සශ්මික අනිත් අතට කල්පනා කළා.ඒත් සමගම සශ්මිකගේ ඇස ගැටුනේ ඔහුට එදා ආ ලියමන.සශ්මික එය විවෘත කර බැලුවා.

එහි තිබූ වචන කියවා සශ්මිකට උන් හිටි තැන් අමතක වී ගියා.සශ්මික අන්තර්ජාතික චිත්‍ර තරඟයකට යොමු කර තිබූ චිත්‍රයක් ප්‍රථමස්තානයට තේරී තිබුණා..එහි සහතික හා පදක්කම් ලබා ගැනීමට සශ්මිකට රටින් පිට වන්නට තිබුණේ තවත් දින දෙකයි.සශ්මික එය එවෙලෙහි විවෘත කර තිබුණේ වාසනාවකට මෙන්..මේ තොරතුර දැනගත් වහා සශ්මික කෂිනි සොයා ඇගේ නිවසට යන්නට තීරණය කළා.නිවිතිගලින් ත්‍රීවීලරයක් ගෙන්වාගත් ඔහු රත්නපුර කෂිනිගේ නිවස සොයා යන්නට වුණා.

රත්නපුර ෂෙඩ් එක ලඟින් පහළ අතුරු පාරේ ගිය ඔහු මදක් දුරට ගියපසු දුටුවේ වැල් පාලමක්.

"අය්යේ......මෙතනින් එහාට වීල් එකට යන්න බෑ වගේ.., ඔයා යන්න.මම එනකොට වෙන වීල් එකක එන්නම්.." සශ්මික මුදල් දෙන ගමන් කීවා..

"පිස්සුද සශ්මික මල්ලි.....ඔයාට එහෙම කරන්න පුළුවන්ද...අනික මේ තුවාලත් තියාගෙන ඉන්න ගමං... යං ...මාත් එන්නං.." ත්‍රි රෝද රථ රියදුරා සශ්මික සමග වැල් පාලමෙන් එගොඩ වුනා.වැල් පාලමේ දිරා ගිය ලෑලි අතරින් ගලා යන මහා ජල කඳ පෙනෙන්නට වුනා.

කෂිනිගේ බාප්පාගේ නම කියූ සැනින් මිනිසුන් දන්නා නිසා නිවස සොයා ගන්නට සශ්මිකට අපහසු උනේ නෑ.ඉදිරිපස දොර වසා තිබූ හෙයින් සශ්මික දොරට තට්ටු කළා,..ඒත් සමගම ත්‍රී රෝද රථ රියදුරුද  "ගෙදර කවුද" යනුවෙන් කතා කළා...

කවුරුත් නෑ වගේ නේද මල්ලී? " රියදුරු කීවා..

"ඒකනේ අයියේ..........පොඩ්ඩක් ඉන්න මම පිටිපස්සෙ පොඩ්ඩක් බලලා එන්නම්..." සශ්මික එසේ කියා පිළිකන්නෙන් කුස්සිය පැත්තට ගියා.ක්ෂනයකින් යන්තම් ඇර තිබුණු ජනේලයේ ග්‍රිල් අතරින් සශ්මික දුටුවේ ඇස් අදහාගත නොහැකි සිදුවීමක්..

"කෂිනී.................................. ! " සශ්මික ගිරි යටින් කෑ ගසද්දී රියදුරුද එතැනට දිව ආවා.

"සශ්මික .............ඔයා ඇයි මෙහේ ආවේ........දැන් යන්න සශ්මික...අනේ දැන් මගෙන් වැඩක් නෑ යන්න සශ්මික..." කෂිනි හඬමින් කියාගෙන ගියා..

ඇයි රත්තරනේ මාව දාලා යන්න හදන්නේ.........දොර අරින්න මගෙ වස්තුව  ඔතනින් බැහැලා..." සශ්මික කීවේ වෙව්ලන හඬින්.ඒ වන විට සශ්මිකගේ දෙපා පණ නැති වී ගොස් තිබුණා.කෂිනි උන්නේ බෙල්ලේ වැල දා ගැනීමට සැරසෙමින්.එක්පසක් සාරියකින් ගැට ගසා තොණ්ඩුවක් සදා ගෙන පුටුවක් මතට වී දොරගුළුද ලා ගෙන සිටින කෂිනිට මේ අවස්තාවේ මොනවා කියන්න දැයි සශ්මිකට සිතාගන්නට පවා බැරි උනා.. 

"දොර අරින්න හොඳ බබා වගේ.........ඊට ප්ස්සේ අපි දෙන්නම එකට මැරෙමු..මාව තනියෙන් දාලා ඔයා යන්නෙ කොහොමද කියන්න කෂිනි " මේ සංවාදය අතරතුර ත්‍රි රෝද රථ රියදුරු කුස්සියේ දොර කඩා නිවසට ඇතුල් උනේ සශ්මික මල්ලී කියා කෑ ගසමින්...ඒ අනුව ගෙතුළට දුව ගිය සශ්මික කෂිනිගේ කාමරයේ අගුලට අලවංගුවෙන් පහර තුන හතරක් එල්ල කර ඒ දොර ද හැර ගත්තා..ඒ වන විටත් බෙල්ලට තොණ්ඩුව දමාගෙන හුන් කෂිනිව උස්සාගත් සශ්මික රියදුරු තොණ්ඩුව ලෙහන තෙක් සිටියා...යන්තමින් සිහි මූර්ජා වී සිටි කෂිනිට වතුර පොදක් ඉස ඈ යථා තත්ත්වයට පත් කර ගත්තා..

ඇයි රත්තරං මාව දාලා යන්න හැදුවේ? කෝ අම්මයි බාප්පයි? සශ්මික ඇසුවේ බොහෝ වේලාවකට පසුව.

කෂිනි නැවත හඬා වැටෙන්නට වුණා..

අම්මයි බාප්පයි අද කොළඹ ගියා ..අම්මගෙ ටෙස්ට් එකක් කරන්න . " කෂිනි කීවේ හැඬුම් අතරින්.. "ඇයි දෙය්යනේ ඔයා මට මැරෙන්න දුන් නැත්තේ? " කෂිනි කීවේ වැලපෙමින්.

"ඇයි ඔයා මැරෙන්න හදන්නේ කියන්නකෝ.........?" සශ්මික ඇසුවේ ආදරයෙන් ඇගේ ඔලුව අතගාන ගමන්..

"අද අම්මයි බාප්පයි නැති බව දැනගෙන බාප්පගෙ මිනිහෙක් මට කරදර කළා ගෙදරට ඇවිත්....මේ" 

කෂිනි කීවේ සීරීම් තුවාල සශ්මිකට පෙන්නන ගමන් ඉකිබිඳුම් අතරින්.

"මොනවා....? " සශ්මික කීවේ ඉවසාගත නොහැකි කේන්තියෙන්..ඌ කොහේ එකෙක්ද? ඔයා අඳුරනවද?

"මම හොඳටම දන්නවා ඌ.....මගේ වයසේ දුවෙකුත් ඉන්නවා තිරිසනාට.." කෂිනි කීවේ කලකිරීම මුසු කේන්තියකින්.

"ඕකාට දෙන්න තියන උපරිම දඬුවම දෙන්න ඕනේ ...මම ඒක බලාගන්නම්..." සශ්මික කීවේ ශාප කරමින්.

"සශ්මික...ඔයාට දැන් මගෙන් වැඩක් නෑ...ඇයි මට මැරෙන්න දුන්නැත්තේ..? මම කොහොමද රටට ලෝකෙට මූණ දෙන්නේ...මම කොහොමද ඉස්කෝලේ යන්නේ..?කෂිනි නැවත හඬමින් කීවා..

"ඇයි ඔයාගෙන් මට වැඩක් නෑ කියන්නේ...මම ආදරේ කළේ ඔයාට ...වෙන කිසිම දේකින් මට වැඩක් නෑ...මට ඕනි ඔයාව විතරයි...ඔයා හිතනවද මමත් ගොඩක් පිරිමි වගේ ලේ බිංදුවකින් ආදරේ මනීවි කියලා...? " සශ්මික කීවේ ස්ථිර අදහසින්...

"ඒත් ඔයාගේ අම්මලා?........... "

"මෙතනදි මගේ ආදරේ විතරක් විශ්වාස කරන්න කෂිනි.....මගේ ආදරේ විතරක්ම....!" සශ්මික එසේ කියා කෂිනිව පපුවට තුරුල් කර ගනිද්දී කෂිනිගේ හැඬුම් අතරින් රතු වෙච්ච ඇගේ මූණේ පුංචි සිනා රැල්ලක් මතුවෙලා ඒ අහිංසක   මූණ කැමීලියා මලක් වගේ විකසිත වුණා.

~නිමි~

ඔන්න මෙපමණ කලක් මගේ කතාව කියවපු හැමෝටම ගොඩාක් ස්තුතියි... ( කොමෙන්ටු නොදා හොරෙන් කියවපු අයටත් ස්තුතියී ඈ  :D )